-
Rusten en slapen, makkelijker gezegd dan gedaan
Winter is een tijd van rust, terugtrekken en nieuwe krachten opdoen, transformeren wat er verandert wil worden en tijd om te niksen, maar in dat laatste ben ik niet heel goed. Dus al snel is daar de afleiding, soms is dat niet erg maar op andere momenten denk ik ook wel: ‘waar ben ik mee bezig’. Het nutteloze scrollen op Instagram bijvoorbeeld, als ik het niet doe, of als ik er afstand van neem zoals nu als ik even met pen en papier aan t schrijven ben, denk ik waarom doe ik het. Maar eenmaal in de “insta-feed getrokken” kan ik het soms erg lang volhouden, om me achteraf daar weer schuldig over te voelen.
-
Dit is zo 2024.
januari
Water stroomt ver weg, er zou hier ergens een wandelpad moeten liggen maar die is niet meer zichtbaar. De schattige Beerze is een delta geworden en heeft weilanden laten overlopen. Met mijn fiets en laarzen baad ik mij door de berm die net iets hoger ligt, mijn voeten blijven net droog, voor de rest is het nat!Februari
Het groen is terug aanwezig in de kas, vanuit de gele bakken nu in de donkere aarde, sla, spinazie, paksoi en vele andere planten zijn weer in de grond gegaan. Beregenen hoeft niet want zelfs in de kas is de grond vanuit t grondwater verzadigd, de palen van de kapucijners maken sop-geluiden als in ze erin zet. De raapstelen zijn al lekker gegroeid al wordt het toch ook minder groen, de slakken hebben de weg naar dit lekkere voorjaarsgroen ook gevonden. -
En nou is het afgelopen!
Zondagavond 29 september, ik zit in mijn woonkamer achter mijn laptop klaar om een stukje te schrijven. Morgenvroeg gaat de wekker weer om 7 uur, morgen ga ik weer aan het werk, de sabbatical zit erop. 3 maanden heb ik niet gewerkt, en dat lijkt lang, is misschien ook wel lang, maar het is ook voorbij gevlogen. Dit weekend heb ik mijn “Big Break” afgesloten op het play festival, 2 dagen samen met fijne mensen ergens in Drenthe. Vanmiddag zat ik in de zon, oh die fijne warme zon die ik deze maanden op vele verschillende plekken op mijn huid heb voelen schijnen. De zon waarin ik gewoon achteroverleunend kon genieten, ik hoefde niks.
-
De tijd vliegt.
Net als bij vele andere dingen is ‘the big break’ langs verschillende invalshoeken te benaderen, één invalshoek zou kunnen zijn dat de leegte, de ruimte voor het “niksen” heel fijn kan zijn maar tegelijkertijd super spannend is. Neem nu deze week: relatief weinig op de planning, wat ga ik doen. Echt in de leegte duiken doe ik weinig, want wat is daar echt… afleiding ligt continu op de loer, en hoe makkelijk ik daar ook induik, de veroordeling daarover blijft hard. Die vele Instagram-scroll uurtjes, wat voor nuttigs had ik anders met die tijd kunnen doen. Wetende dat ik niet altijd nuttig hoef te zijn, dat het niksen juist ook waardevol en goed kan zijn en tegelijkertijd zou ik “het resultaat” ook wel willen zien. En bij een maaltijd koken is dat resultaat een stuk tastbaarder dan bij een dagje niksen.
Een 2e invalshoek zou de vrijheid kunnen zijn, daar geniet ik van. Geen verplichtingen hebben en in het moment kunnen kijken waar ik zin in heb. De ruimte hebben om naar de zomerse festiviteiten te gaan, het bos in te duiken, een fietsrit te maken of toch nog even niks te doen.
-
Woorden
H Hier had een zin kunnen staan.
Een korte of een lange, geen garantie op een diepere betekenis.
Ik schreef zo’n zin, zonder betekenis;
Las het en verwijderde het weer.
Soms is één woord genoeg.Elke dag weer een nieuwe dag.
De ene dag vol, dan weer leger.
Secondes die tikken in altijd weer ‘t zelfde ritme.
In beleving kan t vliegen of kruipen.
Het is aftellen naar of hopen op later.
Eén moment is dichterbij,
En dat is nu. -
Heen en weer, van alle kanten.
De wind enigszins tegen, schuin van voren langs het water, het uitzicht over de Linge is mooi, zigzaggend over de dijk tussen de huizen langs bloeiende Hortentiesa’s beweeg ik mij voort op mijn fiets. Ik ben op pad vol met frisse moed, het is een spontane tocht van een dikke 100 km. Een paar dagen later hetzelfde verhaal, al verruilde ik het vlakke van de Biesbosch en omgeving, voor vele hoogtemeters in Zuid-Limburg. Prachtige vergezichten en wederom een heerlijk zonnetje zorgde voor pluspunten. Maar soms vroeg ik mijzelf af waarom ik meteen zoveel kilo/hoogtemeters wil fietsen, ploeterend als mijn benen niet meer wilden en de kilometers maar heel langzaam op mijn navigatie apparaat op mijn stuur aftelden. Ik hou niet van half werk, als ik ergens heen ga doe ik t graag goed. Ik ga niet 2 a 4 uur in de trein zitten om 30 km te fietsen. Vanuit huis maak ik wel wat kortere ritjes, ook deze week tussen de grote ritten door…..>
-
The big break is hier.
Het begon in een prachtige groep. Dansend met Ottermeerzand tussen mijn tenen, als “Jack Sparrow” op avontuur balancerend op grens tussen droog en nat. Zigzaggend op muzikale klanken door de groep heen bewegen, helemaal natural high en dan weer enigszins conscious flirttend op de dansvloer.
Rond het vuur tot verstilling komen met prachtige samenzang, we zongen “het” niet.. maar “ik kreeg die lach niet van mijn gezicht”. Zo verbonden samen, een warme knuffel en hup stralend naar bed.
En ja soms voelde ik me ook even alleen, vele “onbekende” zielen om mij heen, die elkaar allemaal lijken te kennen. Maar het is een moment opname die iedereen kent, dat kunnen delen verbindt. Allemaal patronen, triggers, spiegels en allemaal heel menselijk… -
Slapende Knoppen
Er zijn soms van die dingen die je altijd vrolijk maken, in het oog strelende beelden. Zo wordt ik altijd vrolijk van roodborstjes, als ze dicht bij een wormpje komen meepikken, nieuwsgierig een kijkje komen nemen of zittend op een hekwerk. Ik noem elk roodborstje dat ik in de ogen kijk dan ook liefkozend Robbin. Andere beesten die mij blij maken met een ontmoeting in hun habitat zijn onder andere de Eekhoorn, Reeën en roofvogels. Ieder imposant op zijn manier. Kijk je in deze tijd naar de planten dan zijn het de bloesems en de open schuivende knoppen die mij blij maken, de lente komt eraan. Ja de natuur is mooi, fijn om daar van te genieten en ermee te mogen werken. Want na een winter waarin alles stil staat is het nu weer de tijd dat ik me weer kan verbazen hoe hard het weer kan gaan groeien. Voordat je het weet ligt de eerste spinazie uit de kas alweer op t bord. Ook de mens geniet duidelijk weer meer van het leven als de zon schijnt, als vanzelf worden we er vrolijker van.
-
Dezelfde rondjes fietsen
Ik laat de muziek even stil vallen, er ontstaat een stilte. Ik haal een keer diep adem. En dan vult de ruimte zich met het tikken van mijn vingers op mijn toetsenbord. Het begin een nieuwe blog. Waar ik eerder nog schreef over de afleiding en verslaving van “het wereld wijde digitale web”. Keer ik nu even terug in het nu. Maar wat is er nu?
Er zijn gedachten dat ik nu vele wijze woorden op zou moeten schrijven, gedachten over verveling en dingen die niet lijken te lukken. Er is een stem die meteen zegt, zeg waarom moet het meteen zo serieus en zwaar zijn. Tja, ik dwing mij nu eens tot het schrijven, zonder dat er misschien heel veel is te zeggen, maar er wel een stukje blog kan ontstaan, helemaal mezelf. -
Gegijzeld
Het licht schijnt omhoog in een verder enigszins donkere kamer, steeds weer verschillende kleuren vullen de ruimte. In mijn hand de appel, die zonder de vitamine. Ik dacht dat ik alleen even ging kijken of iemand mij en bericht had gestuurd, maar checkte vervolgens ook al mijn andere notificaties. Toen ik daar mee klaar was checkte ik verschillende timeline’s en belande ik uiteindelijk in filmpjes met slippende trekkers:, grappige cabaret momenten, nutteloze dansjes, weer een nieuw weermodel, een grappenmaker op gitaar, een emotioneel filmpje over dementie,
Nog meer blubberen op de akker,
Een valpartij door de sneeuw, arme stakker.
Waarom ik deze advertentie zie snap ik ook niet,
Lekker muziekje met een zingende hamster.
