Spinazie
Daar staat de spinazie midden tussen al die andere groenten in de tuin, wat is het fijn om samen met zoveel verschillende groenten te zijn. Er is zoveel diversiteit zichtbaar, iedere groente weer uniek. Samen het leven vieren, genieten van de zon en de regen.
Sommige groente kent de spinazie al, de andijvie bijvoorbeeld, daarmee had hij al samen in de opkweekruimte gestaan waar ze samen mantra’s zongen. En de boerenkool, de grote knuffelbeer onder de groenten. Wat is het fijn om steeds daar weer mee contact te maken. Het is ook altijd een feest om naar de knolvenkel te kijken, het lijkt wel of die altijd aan het dansen is, dan weer verstild en dan weer extatisch. En wat is het lachen met de rode biet, die grappen en moppen zijn geweldig. Oh wat een mooie groenten, wat een feest om hier samen te zijn…
Er zijn ook veel nieuwe groenten op t veld, eigenlijk wil de spinazie met iedereen mooie momenten beleven, een praatje maken, een knuffel geven; gewoon verbonden voelen. Er is nieuwsgierigheid naar de winterpeen, hoe blijft hij zo mooi oranje. Hoe komt het toch dat de kropsla zo’n fijne energie uitstraalt, dat de romaanse sla zo zwierig beweegt en dat de lach van de pompoen zo aanstekelijk is. De spinazie zou het liefst een blad rond de pastinaak willen slaan en met de wortels dicht tegen de peterselie aankruipen, want die ruikt zo lekker. Het is een rank van de pompoen die een schouderklopje geeft en een glimlach van de tomaat die de spinazie doet smelten. Oh wat is het een feest om hier om hier op de tuin met zoveel gelijkgestemden te staan.
Toch is er ook een kritische toon te bespeuren in de spinazie, misschien wel een bepaalde druk, want hoe graag de spinazie ook met iedereen wil verbinden, hij voelt zich niet altijd in staat om dat te doen. Kritische gedachten en gevoelens van eenzaamheid komen wel eens langs. Gedachten als ‘ik ben niet sociaal genoeg’ en ‘niemand zit op mij te wachten’ schieten nog wel eens door de nerven. En er is een besef dat t echt niet klopt, toch blijft de kritiek soms hard. Strengheid naar zichzelf maakt de spinazie wel eens verdrietig. Ook omdat de spinazie al vele seizoenen meegaat in het veld, maar toch blijven bepaalde patronen wel eens terugkeren. De spinazie hoeft niet persé het hoogste woord te voeren, soms weet hij gewoon niet wat te zeggen, en vraagt zich af naar wie en hoe uit te reiken.
Soms denkt de spinazie aan de tijd dat hier een einde aan komt, als er geoogst wordt en alle groenten weer hun eigen kant op gaan. Dat de spinazie alleen in een krat terecht komt. Misschien ook dat daarom nu het nog kan graag in verbinding wil zijn met al die groenten op de tuin.
De spinazie rolt een blad op en masseert zichzelf, zacht zijn naar zichzelf is soms een uitdaging. De spinazie weet dat die er mag zijn, maar als bepaalde dingen niet lukken lijken negatieve gedachten zich te bevestigen. De spinazie laat mooie verbonden momenten in gedachten passeren, soms kost het geen moeite en worden groenten als vanzelf naar de spinazie getrokken, de rustige stralende energie wordt gedeeld met iedereen. Warme knuffels maken de spinazie zacht en warme klanken worden verspreid met het zingen.
Nee de spinazie heeft niet iedereen gesproken, heeft niet met de courgette gedanst, niet gepraat met de schorseneer (voor de spinazie “de lange”, want die naam kan die niet onthouden), hij heeft ze wel gezien en van ze genoten.
Het was een feest is om met al deze groenten samen te zijn en ziet ze graag weer terug op het veld, in de kas, in de hot tub of waar dan ook.
One Comment
Peter
🍅🍆🍠🥒🥔🥕🫑
🛁🛁🛁🛁🛁🛁🛁