-
En nou is het afgelopen!
Zondagavond 29 september, ik zit in mijn woonkamer achter mijn laptop klaar om een stukje te schrijven. Morgenvroeg gaat de wekker weer om 7 uur, morgen ga ik weer aan het werk, de sabbatical zit erop. 3 maanden heb ik niet gewerkt, en dat lijkt lang, is misschien ook wel lang, maar het is ook voorbij gevlogen. Dit weekend heb ik mijn “Big Break” afgesloten op het play festival, 2 dagen samen met fijne mensen ergens in Drenthe. Vanmiddag zat ik in de zon, oh die fijne warme zon die ik deze maanden op vele verschillende plekken op mijn huid heb voelen schijnen. De zon waarin ik gewoon achteroverleunend kon genieten, ik hoefde niks.
-
WOW en de 8 klimgeiten
Dit schrijvende ben ik terug in Nederland, daar waar het nu weer regent en de lange broek en trui weer zijn aangetrokken. Een week geleden zat ik ergens in de bergen in Portugal, korte broek, t-shirt en pet op mijn hoofd. De zon scheen en temperaturen schommelden overdag tussen de 24 en 33 graden. Ik was voor het eerst op wandelreis, één week lang op reis met Ways of Wonder, langs bergen en dalen, bramen en vijgen… om over het uitzicht nog maar te zwijgen.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Nadat ik een extra dagje in Porto had rond gestruind, stond ik zaterdag aan t begin van de middag bij station Campanhã waar ik werd opgepikt door de wonderbus. In de bus, met de reisleiders Jolien en Lowie in de cockpit, en de 5 medereizigers op de achterbanken, kon de reis zich met mij voortzetten naar eerste bestemming, Benfeita. Onderweg werd er op ludieke wijze kennis gemaakt met elkaar en werden er lokale ‘pastéis de nata’ genuttigd. Aangekomen op de bestemming, het prachtige huis van Jolien en Lowie, checkte we in, niet bij de balie… maar gewoon bij ons zelf. Mijn slaapplek voor deze eerste nachten was een prachtige tent langs een riviertje. Ik heb er heerlijk geslapen en in de ochtend kon ik zo de rivier in om mezelf te wassen, meteen fris en fruitig. terug klimmen naar de veranda weer elke dag weer een goed ontbijtje voor ons klaar stond.
-
De tijd vliegt.
Net als bij vele andere dingen is ‘the big break’ langs verschillende invalshoeken te benaderen, één invalshoek zou kunnen zijn dat de leegte, de ruimte voor het “niksen” heel fijn kan zijn maar tegelijkertijd super spannend is. Neem nu deze week: relatief weinig op de planning, wat ga ik doen. Echt in de leegte duiken doe ik weinig, want wat is daar echt… afleiding ligt continu op de loer, en hoe makkelijk ik daar ook induik, de veroordeling daarover blijft hard. Die vele Instagram-scroll uurtjes, wat voor nuttigs had ik anders met die tijd kunnen doen. Wetende dat ik niet altijd nuttig hoef te zijn, dat het niksen juist ook waardevol en goed kan zijn en tegelijkertijd zou ik “het resultaat” ook wel willen zien. En bij een maaltijd koken is dat resultaat een stuk tastbaarder dan bij een dagje niksen.
Een 2e invalshoek zou de vrijheid kunnen zijn, daar geniet ik van. Geen verplichtingen hebben en in het moment kunnen kijken waar ik zin in heb. De ruimte hebben om naar de zomerse festiviteiten te gaan, het bos in te duiken, een fietsrit te maken of toch nog even niks te doen.
-
🚲 Maastricht – Playvakantie – Oisterwijk 🚲
Nog vier kilometer te gaan, mijn zadel voelt als een blok schurend beton en mijn bovenbenen voelen steeds zwaarder. Ik ga staan op de pedalen om de zadelpijn even te vermijden en duik een bekend bos in, de gedachte dat de rit er bijna opzit, dat de honderden kilometers op de fiets, het avontuur door drie landen er op zit raakt me: wauw ik heb het gedaan, ik ben blij dat ik nu Oisterwijk in rijd, maar had deze reis absoluut niet willen missen….
-
Woorden
H Hier had een zin kunnen staan.
Een korte of een lange, geen garantie op een diepere betekenis.
Ik schreef zo’n zin, zonder betekenis;
Las het en verwijderde het weer.
Soms is één woord genoeg.Elke dag weer een nieuwe dag.
De ene dag vol, dan weer leger.
Secondes die tikken in altijd weer ‘t zelfde ritme.
In beleving kan t vliegen of kruipen.
Het is aftellen naar of hopen op later.
Eén moment is dichterbij,
En dat is nu. -
Heen en weer, van alle kanten.
De wind enigszins tegen, schuin van voren langs het water, het uitzicht over de Linge is mooi, zigzaggend over de dijk tussen de huizen langs bloeiende Hortentiesa’s beweeg ik mij voort op mijn fiets. Ik ben op pad vol met frisse moed, het is een spontane tocht van een dikke 100 km. Een paar dagen later hetzelfde verhaal, al verruilde ik het vlakke van de Biesbosch en omgeving, voor vele hoogtemeters in Zuid-Limburg. Prachtige vergezichten en wederom een heerlijk zonnetje zorgde voor pluspunten. Maar soms vroeg ik mijzelf af waarom ik meteen zoveel kilo/hoogtemeters wil fietsen, ploeterend als mijn benen niet meer wilden en de kilometers maar heel langzaam op mijn navigatie apparaat op mijn stuur aftelden. Ik hou niet van half werk, als ik ergens heen ga doe ik t graag goed. Ik ga niet 2 a 4 uur in de trein zitten om 30 km te fietsen. Vanuit huis maak ik wel wat kortere ritjes, ook deze week tussen de grote ritten door…..>
-
The big break is hier.
Het begon in een prachtige groep. Dansend met Ottermeerzand tussen mijn tenen, als “Jack Sparrow” op avontuur balancerend op grens tussen droog en nat. Zigzaggend op muzikale klanken door de groep heen bewegen, helemaal natural high en dan weer enigszins conscious flirttend op de dansvloer.
Rond het vuur tot verstilling komen met prachtige samenzang, we zongen “het” niet.. maar “ik kreeg die lach niet van mijn gezicht”. Zo verbonden samen, een warme knuffel en hup stralend naar bed.
En ja soms voelde ik me ook even alleen, vele “onbekende” zielen om mij heen, die elkaar allemaal lijken te kennen. Maar het is een moment opname die iedereen kent, dat kunnen delen verbindt. Allemaal patronen, triggers, spiegels en allemaal heel menselijk… -
Slapende Knoppen
Er zijn soms van die dingen die je altijd vrolijk maken, in het oog strelende beelden. Zo wordt ik altijd vrolijk van roodborstjes, als ze dicht bij een wormpje komen meepikken, nieuwsgierig een kijkje komen nemen of zittend op een hekwerk. Ik noem elk roodborstje dat ik in de ogen kijk dan ook liefkozend Robbin. Andere beesten die mij blij maken met een ontmoeting in hun habitat zijn onder andere de Eekhoorn, Reeën en roofvogels. Ieder imposant op zijn manier. Kijk je in deze tijd naar de planten dan zijn het de bloesems en de open schuivende knoppen die mij blij maken, de lente komt eraan. Ja de natuur is mooi, fijn om daar van te genieten en ermee te mogen werken. Want na een winter waarin alles stil staat is het nu weer de tijd dat ik me weer kan verbazen hoe hard het weer kan gaan groeien. Voordat je het weet ligt de eerste spinazie uit de kas alweer op t bord. Ook de mens geniet duidelijk weer meer van het leven als de zon schijnt, als vanzelf worden we er vrolijker van.
-
Week 8: Soppend het voorjaar in.
Wanneer ik knijp in het boletje zand loopt het water er net niet uit, maar zompig is het zeker. Als ik mijn hand verder in de grond duw dan hoor ik het zuigende geluid. Ik kan bijna potten gaan bakken. Ondanks dat hier in de kas geen directe regen valt, en de beregening al maanden niet heeft gelopen is het toch nat. Van buiten, van onderen heeft het water zich de oude kas binnengedrongen en zo kwam ik afgelopen week tot het dilemma, hoe de grond klaar te leggen. Het voorjaar stond namelijk al op de deur te bonzen. De weergoden kunnen dat dan wel negeren en voor de zoveelste keer de hemelsluizen weer openen. In de werkkas is toch echt een pallet vol met vers nieuw plantgoed gearriveerd. De venkel nog sprieterig maar al wel wat lengte, de paksoi fragiel maar duidelijk herkenbaar en kropsla heel zacht….
-
Dezelfde rondjes fietsen
Ik laat de muziek even stil vallen, er ontstaat een stilte. Ik haal een keer diep adem. En dan vult de ruimte zich met het tikken van mijn vingers op mijn toetsenbord. Het begin een nieuwe blog. Waar ik eerder nog schreef over de afleiding en verslaving van “het wereld wijde digitale web”. Keer ik nu even terug in het nu. Maar wat is er nu?
Er zijn gedachten dat ik nu vele wijze woorden op zou moeten schrijven, gedachten over verveling en dingen die niet lijken te lukken. Er is een stem die meteen zegt, zeg waarom moet het meteen zo serieus en zwaar zijn. Tja, ik dwing mij nu eens tot het schrijven, zonder dat er misschien heel veel is te zeggen, maar er wel een stukje blog kan ontstaan, helemaal mezelf.
