Wat te doen?

“De keuze is reuze”, een slogan die in vele supermarkten van toepassing is. Een enorm aanbod ligt tentoongespreid in elle lange schappen; aanbiedingen, bonussen, blijvend in prijs verlaagd, bewuste keuze, best getest en weet ik wat voor labels je er nog meer op kunt plakken. Elk label heeft weer zijn eigen doelgroep, “de klant is koning” om nog maar eens een slogan eruit te gooien. En nee je bent nu niet begonnen aan een artikel uit het vakblad detailhandel, dit is een inleiding over een verhaal over keuzes. Want niet kunnen kiezen uit een 6 soorten pindakaas is peanuts in vergelijking met alle andere keuzes in het leven, alhoewel die keuze voor jou totaal weer anders kan zijn.

Het is januari en ik word heel langzaam wakker uit mijn winterslaap, volgende week ga ik weer aan het werk op het land. De afgelopen weken volgde ik mijn flow en zag ik wel waar ik zin in had. En dat klinkt makkelijker dan t is, soms weet je niet welke flow je wilt volgen en slaat de lamlendigheid toe. Letterlijk niks doen kan dan een gevolg zijn van het niet weten, in potentie een heel gezond tafereel, eigenlijk zouden wij mensen veel vaker moeten niksen. Het zakken in het hier en nu, het landen in het lichaam, gewoon op de bank naar buiten kijken naar een boom die er ook maar gewoon blijft staan en soms een beetje wiegt in de wind. Voelen wat er op dat moment leeft in jou. Mijzelf overgeven aan het niksen is best lastig, ik heb afgelopen maanden momenten gehad dat het lukte en dat ik mezelf kon overgeven aan de rust van het niks hoeven doen. Het is een heerlijk gevoel dat ik eigenlijk best vaker zou willen bereiken, maar oh wat kan dat lastig zijn. 

Ik zet mezelf op de bank, even me-time. Mediteren misschien, of toch wat lichaamswerk doen, kan ook gaan dansen, of zal ik een mantra gaan zingen… misschien gewoon helemaal niks…… Oh wacht zou ik nog een bericht hebben ontvangen > Telefoon vastpakt en vervolgens de het “me-timen” laat voor wat het is en na een uur scrollen op een beeldscherm me toch weer afvraag wat ik eigenlijk aan het doen ben. Ja heel leuk die technologie, maar het is misschien wel nummer 1 afleidingsoorzaak van me-time. Schuldbewust sta ik op, adem in en uit en ga verder met mijn dag. Dit tafereel kan soms meerdere keren per dag plaats vinden, ik ben er niet trots op, maar het gebeurt wel.

Elke keer als ik mijn telefoon pak is dat een keuze, ik word er niet toe gedwongen ook als ik hem links laat liggen gaat het leven door. Ik denk aan de momenten dat het mij totaal geen moeite kost om offline te zijn, een week lang op retraite, ik mis het die week totaal niet. Ook andere momenten als ik met mensen samen ben kan ik zonder. 

De juiste keuze maken, het goed willen doen, ik denk hier regelmatig wel over na, want ik heb te beste met mij voort. Maar wat is de juiste keuze, voor iedereen is die weer anders. Sommige keuzes zijn voor mij vanzelfsprekend en andere keuzes zijn nog een groot vraagteken of iets er tussenin. 

Het is goed om koud (af te) douchen, het is goed om dagelijks te mediteren, het is goed om dagelijks te bewegen. Het zijn keuzes die ik zou kunnen maken om een nog beter gezonder mens te worden, toch is daar ook de weerstand. Een keuze omvormen naar een gewoonte of een volle ja kan een heel proces zijn. En nu hoor ik de bewuste medemens weer zeggen omarm de weerstand en ga op onderzoek, ga maar voelen. 

Wat voor de ander een goede gewoonte kan zijn, kan voor mij ook gewoon niet passend zijn. Al die keuzes in het leven moet je zelf maken, waar ik voor honderd procent achter kan staan kan voor jou het tegendeel zijn. En dat is oké, misschien niet altijd even makkelijk om toe te geven, maar ieder mens maakt zijn eigen keuzes. En een keuze die je nu maakt mag altijd nog veranderen, nieuwe inzichten en ervaringen kunnen je helemaal doen kantelen. Het gaat zoals het gaat. 

Ik kan streng voor mezelf zijn, wil het beste eruit halen. Het veranderen van gewoonten, het maken van keuzes en het voelen wat er leeft in dit moment, het is soms verrekt ingewikkeld. Tegelijkertijd herhaal ik ook regelmatig de zin: ‘wat als het geen moeite kost’. Het simpelweg volgen van de flow, alles komst op zijn tijd. En ook blijf ik mij eraan herinneren welke stappen ik al gezet heb, welke keuzes ik heb gemaakt. Ook al kwamen die soms samen met pijn en verdriet, het was de stap waar ik achter kon staan, en oh wat voelt dat goed. 

De criticus in mij is ondertussen de lijn van dit verhaal kwijt. Vaak als ik begin met schrijven (of in dit geval typen, en ja daar vindt de criticus in mij ook wat van) zijn er wat thema’s die er in mijn hoofd rondgaan, en van het een komt het ander, en ben ik zowaar bijna 900 woorden verder. Compleet is het zeker niet, maar het geeft een beeld. Ik vind het fijn om zo van mij af te schrijven, en tegelijkertijd wil ik het ook weer helemaal goed verwoorden. 

Ik maakte een keuze om dit te schrijven, en nu komt dit eruit. Toen ik vorig jaar nadacht over deze maand januari dacht ik: ‘oh dan ga ik veel groenteverhalen schrijven’. Ik ben er weleens voor gaan zitten, maar verder dan een half verhaaltje kwam ik niet. De flow was niet daar, en die komt vanzelf wel weer. Het is immers Januari, de periode van rust en winterslaap. Dus geef ik mij daaraan over… en nu was daar de zin om dit te schrijven. 

Heb de neiging om door te schrijven, ik voelde/beleefde wel meer deze maand: verlangens, eenzaamheid, relatie, manifesteren, nieuwe fiets…  Er gaat zoveel in mij om, te ingewikkeld om dat allemaal in één blog te willen schrijven. Een keer is het klaar, tijd voor iets anders.  Ach ja, ik ben in ieder geval lekker bezig!

p.s. Niksen is ook een bezigheid