WOW en de 8 klimgeiten
Dit schrijvende ben ik terug in Nederland, daar waar het nu weer regent en de lange broek en trui weer zijn aangetrokken. Een week geleden zat ik ergens in de bergen in Portugal, korte broek, t-shirt en pet op mijn hoofd. De zon scheen en temperaturen schommelden overdag tussen de 24 en 33 graden. Ik was voor het eerst op wandelreis, één week lang op reis met Ways of Wonder, langs bergen en dalen, bramen en vijgen… om over het uitzicht nog maar te zwijgen.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Nadat ik een extra dagje in Porto had rond gestruind, stond ik zaterdag aan t begin van de middag bij station Campanhã waar ik werd opgepikt door de wonderbus. In de bus, met de reisleiders Jolien en Lowie in de cockpit, en de 5 medereizigers op de achterbanken, kon de reis zich met mij voortzetten naar eerste bestemming, Benfeita. Onderweg werd er op ludieke wijze kennis gemaakt met elkaar en werden er lokale ‘pastéis de nata’ genuttigd. Aangekomen op de bestemming, het prachtige huis van Jolien en Lowie, checkte we in, niet bij de balie… maar gewoon bij ons zelf. Mijn slaapplek voor deze eerste nachten was een prachtige tent langs een riviertje. Ik heb er heerlijk geslapen en in de ochtend kon ik zo de rivier in om mezelf te wassen, meteen fris en fruitig. terug klimmen naar de veranda weer elke dag weer een goed ontbijtje voor ons klaar stond.
Na het ontbijt werd er gewandeld. Door t dal langs te water dat kunstmatig was afgeleid om zo de tuinen te kunnen bevloeien, je snapt dat ik dat als tuinder wel interessant vond. In de tuinen werd vooral veel kool geteeld, een soort bladkool of palmkool, niet zoals we die in Nederland kennen maar hoog werden ze, goed bestand tegen de droogte. Wandelen langs vele muurtjes gemaakt van leisteen, op kunstige en vakkundige wijze gestapeld, recent of vele honderden jaren geleden. De muren creëeren terrassen op de soms steile hellingen, zo was er ruimte voor druiven, olijven, tuinen en wandelpaden. Verder zijn er onder andere vele jonge dennen, tamme kastanjes en vijgen, heerlijke vijgen die zo op zijn tijd vers van de boom in onze monden belanden, daar waar zich vervolgens een ware smaaksensatie ontvouwde.
De hellingen die ons omringden kleurde prachtig paars door de Heide die uitbundig bloeide, prachtig gezicht. Het is een genot om over smalle paatjes te lopen, soms even vlak maar vaak klimmend of dalend. klauterend over de aanwezige rotsen en reliëf; of over door de mens gemaakte trappen van leisteen. Ik beweeg me voort samen met de groep, ben in beweging, net als het water dat op vele plekken ons op de route vergezeld. Rustig kabbelend, dan met iets meer haast langs wat rotsen naar beneden of van grotere hoogte als waterval naar beneden stortend. En daar waar het water lande in een klein poeltje, werd het bezwommen door menselijke lijven die duidelijk even moesten wennen aan de buitengewoon frisse temperatuur van het water. Het water beweegde voort verder stroomafwaarts, de wandelaars hielen nog even halt en streken neer aan een tafel, aten hun lunch.
Dankbaar voor de schaduw van bomen of de bergen werd er verder gewandeld. Klimmend naar boven om vervolgens te genieten van het uitzicht over de vallei. Dan weer dalend met links en rechts langs het pad Varens, een indrukwekkende (kurk)eik(die de bosbranden van een 5-tal jaar geleden heeft overleeft) en Bramen die ook uitmuntend smaakten. Af en toe door een dorpje met smalle straatjes, huizen gebouwd van leisteen en fonteintjes met heerlijk vers drinkwater. Buiten de dorpen zijn vele oude huizen nog zichtbaar, vaak zonder dak, raam of deur maar muren vaak vier overeind. De huizennood is in Portugal niet zo groot, oké er moet wat aan geklust hebben, de auto kan zeker niet bij de deur staan en even naar de supermarkt wordt dagtocht supermarkt.
En mijn lichaam draagt mij, ik wandel soepel en genietend deze eerste dagen rond. Ook als het landschap veranderd naar een ouder bos dat de eerder genoemde bosbranden heeft overleefd en goed beschermd wordt. En weer verderop langs vele Eucalyptussen die groeien als kool. We lunchen op plekken met prachtig uitzicht, lekker in de schaduw.
Het laatste bietje bietensalade kan natuurlijk worden toevertrouwd aan ondergetekende, de komkommer valt bij de meeste mensen goed. In eigen tijd poedel ik nog wat in het water, en genieten we in de avond van lekker eten (uit en thuis) lachen we, zingen we en voeren diepere open gesprekken.
Na een verplaatsing komen we aan in het hoger gelegen Loriga, aan de voet van het Serra da Estrela-gebergte hebben de leistenen plaats gemaakt voor graniet. De prachtige wandelpaadjes blijven, elke dag weer een verassende route. Zo was daar ineens een prachtige waterval, wederom werd er een duik genomen, blijkbaar wen je aan die temperaturen, heerlijk. Vervolgens hebben we nog enkele kilometers gewandeld langs een Levada, een kunstmatig aangelegd kanaal, langs t ravijn. Ik geniet van het wandelen en de zon (de temperatuur werd naarmate de week vorderde iets milder). In een vrije middag kon er weer lekker gezwommen worden met prachtig uitzicht.
De Torre
De hoogste berg van Portugal beklimmen dat was het programma van deze vrijdag, in klein gezelschap begonnen we vroeg aan deze wandeling, de eerste meters stijgend in het dorp, straten met hoge hellingspercentages, uit het dorp werd de ondergrond van gravel en werd de weg smaller om uiteindelijk echt de bergen in te stappen. smalle paadjes, stapstenen die soms een hoogte verschil als traptreden overbrugden. Meerdere lijnen om uit te kiezen, en steeds weer de vraag waar gaat mijn volgende stap naar toe. Wandelen in de bergen is echt leuk, langzaam steigend, rotswanden dichterbij zien komen, achteromkijkend genieten van het uitzicht naar de verte, en naar beneden, daar waar ik net nog was. De hoek omgaan verder de kloof in wandelen, waar ineens andere geluiden hoorbaar zijn, zoals een waterval, en het dorp uit het zicht is. Indrukwekkende stenen die als ornamenten liggen tentoongesteld langs de route, soms afvragend… zou die niet wegrollen. De verwondering is volop aanwezig, het stevige steenmanntje, de schattige krokus die zonder enig blad prachtig paars bloeit. Dan klimmen we weer op een rotsblok, en zitten we daar even, lurkend aan onze waterflessen, genietend van het uitzicht.
Op het plateau, een vlakte midden tussen de steile rotswanden, daar schrijven we nog wat in onze boekjes, waarna we weer verder klimmen naar een volgend plateau. We naderen een indrukwekkend eerst ondefinieerbaar heftig geluid, als we dichterbij komen herkennen we de bellen. Honderden schapen en geiten bewegen zich over het aanwezige gras, beschermd door 2 honden, klauteren ook zij zich een weg door het gebergte. Een indrukwekkend gezicht en geluid, want ze hebben allemaal hun eigen bel om hun nek hangen, soms klein en bij de andere weer groot. Als een stel berggeiten laten wij de kudde achter ons en vervolgen onze weg verder naar boven.
We lunchen op wederom een mooie steen, wijzen verder omhoog, daar moeten we heen. langs de stuwmeerwand klimmen we over een nette trap omhoog, om daar boven vervolgens te zien dat er bijna geen water instaat. Weer een stuk verderop is een natuurlijk meer waar dan weer meer water in staat, bomen zijn er niet meer en de vlakte (die geen vlakte is) word opgevuld door stenen en rotsen. Het wandelpad is minder goed zichtbaar geworden, het is zoeken naar de rood-gele strepen op de stenen, maar gelukkig zijn daar ook de vele steenmannetjes, zij leiden ons de weg verder naar boven. Lekker uitdagend tussen lage struikjes liggen de laatste kilometers naar de top voor ons, de stappen die gezet worden worden steeds weer met zorg uitgekozen, soms steunend of optrekkend met de handen, weer metertje voor metertje gestegen. Het blijft genieten, en het is bijna jammer om de top in zicht te krijgen, het einde nadert. Daar bovenaan de top, weer met de hele groep bij elkaar, bouwen we nog een nieuw steenmannetje. Ik kijk naar beneden, dankbaar voor deze dag, deze klim, dit avontuur. Wat vind ik dit leuk. Na 3 a 4,5 uur in beweging te zijn geweest (versteken tijd dikke 6 uur?, strava had me inde steek gelaten), +- 1200 meter te zijn gestegen naar een hoogte van 1994 meter, ben ik zeer voldaan en misschien ook wel beetje moe…. merk ik tijdens de afdaling die wordt afgelegd in ons geliefde “hippie”-busje.
Op de laatste wandeldag wandelen we nog een avontuurlijke ochtendwandeling, met nog wat mooie handen en voeten klimwerk klimmen en mooie uitzichten. De reis zet zich met het busje voort terug naar de kust. laat me aaien door de golven van de zee, wordt bijna meegesleurd, maar nee ik blijf staan. Verzamel een steen waarop ik later ‘zelfliefde’ schrijf. We eten ons laatste avondmaal, gezellig met z’n achten, een groep die elkaar 7 dagen geleden nog niet kende, maar inmiddels samen deze reis hebben beleefd, en als vertrouwd en gezellig gezelschap aan de tafel zitten.
Oh wat ben ik dankbaar voor deze reis!
Deze reis werd verzorgd door Ways of wonder: Jolien en Lowie; ze verassen, zijn zeer persoonlijk betrokken, fijne mensen. Door de groepsgrote en de manier waarop deze reis is ingericht voelt het als een prachtige reis, vol verrassingen (dit verslag was zeker niet volledig compleet), er is ruimte en respect voor elkaar, Je mag heelijk jezelf zijn. Wil jij ook wandelen met een klein groepje, door de prachtige Portugese natuur, dit is een aanrader!
Bekijk ook de site: https://www.waysofwonder.eu