Tot de kern komen

Ik lig op de bank, luisterend naar een podcast over jezelf zijn, buiten zie ik de eekhoorn naar een andere tak springen. Het is zondagavond de zon is al onder en buiten is het bijna donker. Tijdens het luisteren naar de podcast denk ik zelf ook een beetje na over de zin van het leven. Of beter gezegd hoe ik mijn leven op dit moment inricht. Tegelijkertijd komen er meteen oordelen bovendrijven: Ik ben nog niet genoeg mezelf, ik hou mij te weinig bezig met wie ik echt ben en ben continu aan t vluchten. Als ik deze zinnen achter elkaar zo lees klinkt het weer heel dramatisch, zo slecht heb ik t ook weer niet hoor denk ik meteen.

In de podcast gaat het over je eigen weg volgen, en niet achter overheden en goeroes aan lopen. Voelen wat jij als mens wilt, het innerlijke weten aanspreken. Het innerlijke weten dat sinds onze kindertijd is gesaboteerd. De eigen wil wordt op vele manieren gesaboteerd. Trauma’s en overtuigingen kent iedereen. Ik voel het verlangen om dat eigen weten vaker aan te boren. Het ontdekken van mijn eigen weg. 

Ik denk er weleens vaker over na, maar ook veel vaker niet. Dan leef ik mijn leven zoals dat nu is ingericht vol met drukte en afleiding. Ik veroordeel mezelf vaak als ik weer eens een paar uur nutteloos Insta-Reels en YouTube video’s heb zitten kijken, is dat waar ik echt behoefte aan had? En deze vorm van “afleiding” zijn er in alle gradaties, soms kan ik er ook echt van genieten, en soms steek ik er wat van op. De afleiding is ook een vorm van ontspanning. 

Ik leg mezelf ergens een druk op, om nog meer mezelf te zijn, nog meer over mijn levenspad te gaan wandelen. Maar hoe ziet dat eruit? Al schrijvend deel ik hier nu weer over deze processen, iets wat ik vaker doe, en soms herhaal ik mezelf daarin: “ben ik nu alweer hierover aan het schrijven”. Op bepaalde vlakken ben ik ook gewoon al heel erg mezelf en ik geloof dat ik hier als manifester, als mens een bepaalde missie heb om dingen neer te mogen zetten, te inspireren. 

En daar is nog een verschil merkbaar: ik geloof dat ik wat te brengen heb hier op aarde, maar bot gezegd: ik voel het nog niet altijd. En ik zou het ook zo graag willen weten, willen snappen. De maar hoe dan vraag ligt weer op t puntje van mijn tong.

Ik zou nog wel eens dichter bij de kern willen komen, ergens denk ik dat nog meer rust en stilte me daarbij zouden kunnen helpen. Minder vluchten, meer voelen: maar oh dat vind ik ook best spannend. Het verlangen is er wel. 

En al schrijvend realiseer ik me, ook al ben ik misschien geïnspireerd door wat woorden van anderen, dit is ook gewoon weer een schrijfsel van mij, iets wat zo aan één stuk wordt uitgetikt, iets inspireerde en dit kwam eruit. En ook al val ik soms in herhaling, dit is wat mij nu (onder andere 😉 ) bezig houd. En wellicht inspireert het jou als lezer wel, en dat heb ik dan helemaal niet door. Iets waar ik me wel vaker over kan verbazen, dat ik mensen inspireer door gewoon mijzelf te zijn, en dat ik daar de antwoorden zelf niet eens weet. Wie ben ik eigenlijk…  Dat is weer een andere vraag, voor een ander moment. 

p.s. Heel welkom om te reageren, hieronder of via PB.