Sneeuw

Wauw, dat was wat ik dacht toen ik naar buiten keek even na 6 uur vanochtend. Een prachtig winterlandschap zag ik, meer dan dat ik had gedacht. En Ja ik was er vroeg bij en dat was niet voor niks…

Gisterenavond zat ik achter mijn laptop ‘The Voice’ terug te kijken toen het begon, eerst heel zacht en later wat harder, van stuifsel tot echte vlokken die naar beneden kwamen. De vlokken danste prachtig naar beneden in de tuinverlichting. Mijn concentratie was meteen weg en ik brak de ‘Battle’ ruwweg af, dat zegt wat over het uitzonderlijke van de sneeuw, maar ook wat over de Voice. Ik zette ‘Winter wonderland’ in de uitvoering van ‘Earth, Wind and Fire’ op en danste, lachte en verwonderde me. Een soort van euforisch gevoel kwam er naar boven, ik stond te stuiteren in mijn woonkamer. Ik had er al naar uitgekeken, de pluim en weergoeroes op de voet gevolgd, en nu was het zover. Op de tuintafel maakte ik alvast een mini sneeuwpop. 

Ik besloot voor de volgende ochtend mijn wekker om 6 uur te zetten en kroop vrij vroeg onder de wol. Toen de wekker ging was ik heel snel mijn bed uit, iets wat mij normaal gesproken niet lukt, maar in deze uitzonderlijke situatie wel.  Waar ik gisteravond nog een beetje teleurgesteld was hoe snel zich een sneeuwdek vormde was ik vanochtend meteen tevreden. Vliegensvlug ontbeet ik, trok ik verschillende lagen kleren aan en ging zonder handschoenen, die heb ik al een paar jaar niet meer, althans: ik had ze nog kunnen hebben als ik ze niet ergens had laten slingeren. Maar om handschoen meteen aan te pakken: ik heb ze niet gemist.  

Maagdelijke sneeuw daar was het mij om te doen, bij mij in de straat lukte dat in ieder geval, ik was de eerste die het sneeuwtapijt betrad. Over de lege straat, via het dorpsplein, langs mijn werkplek, voorbij de melkveehouder die het erf schoon maakte voor de melkwagen die kwam aanrijden liep ik naar het bos. Daar waren enkele voedstappen mij voor geweest, maar het was prachtig stil. Bomen danste in de wind, een specht tikte op de boom en het roodborstje scharrelde tussen de blaadjes in de slagschaduw van de boom. Het is magisch om zo rond te lopen net na zonsopkomst. De koude wind was in het bos nauwelijks aanwezig, alleen op wat open plekken striemde hij in mijn gezicht. De haren voor mij gezicht waren bevroren en er hoopte zich wat sneeuw op, vlak voor mij stak een eekhoorn het pad over. Sommige bomen en takken bogen sierlijk onder het gewicht van de sneeuw naar beneden, alsof ze kenbaar maakten dat zij even pauze hielden en koning winter het heft maar in handen moest nemen.  

Bijna 6 uur later was ik weer thuis, moe en voldaan. Niets is lekkerder dan uitrusten na veel beweging. Hoewel ook weer niet te lang, de sneeuw trok aan me en dus ging ik weer naar buiten, dit keer gewapend met een sneeuwschuiver. 1 vraag blijft nu de winter is begonnen overeind staan, hoelang gaat die duren? De tuinbonen gaan deze week in ieder geval nog niet de grond in.