Slapende Knoppen
Er zijn soms van die dingen die je altijd vrolijk maken, in het oog strelende beelden. Zo wordt ik altijd vrolijk van roodborstjes, als ze dicht bij een wormpje komen meepikken, nieuwsgierig een kijkje komen nemen of zittend op een hekwerk. Ik noem elk roodborstje dat ik in de ogen kijk dan ook liefkozend Robbin. Andere beesten die mij blij maken met een ontmoeting in hun habitat zijn onder andere de Eekhoorn, Reeën en roofvogels. Ieder imposant op zijn manier. Kijk je in deze tijd naar de planten dan zijn het de bloesems en de open schuivende knoppen die mij blij maken, de lente komt eraan. Ja de natuur is mooi, fijn om daar van te genieten en ermee te mogen werken. Want na een winter waarin alles stil staat is het nu weer de tijd dat ik me weer kan verbazen hoe hard het weer kan gaan groeien. Voordat je het weet ligt de eerste spinazie uit de kas alweer op t bord. Ook de mens geniet duidelijk weer meer van het leven als de zon schijnt, als vanzelf worden we er vrolijker van.
Laatst werden er op Tuin de Es weer fruitbomen gesnoeid en tijdens de uitleg kwam ook de term slapende knoppen voorbij. Knoppen die nauwelijks zichtbaar zijn en waar niks mee gebeurd, tot dat door een bepaalde gebeurtenis (bijvoorbeeld een snoeibeurt) groeihormonen naar die knoppen worden gestuurd en ze ontwaken en gaan groeien. Het is wisselend in hoeverre een slapende knop wel of niet actief wordt, in feite gebeurd het alleen als de plant het nodig acht. Ik zat er zo eens over na te denken, wij mensen: hoeveel slapende knoppen hebben wij. Welke ontwikkelingen, groei en dromen kunnen er ontwaken als die slapende knoppen in ons wakker worden en wat is daar voor nodig. Ik zelf geloof dat wij als mens tot meer in staat zijn dan wat we nu doen, en dan heb ik het niet over de technologische “vooruitgang”, nee de technologische “vooruitgang” die wiegen onze waardevolle knoppen eerder in slaap dan dat ze ons ontwaken. Ik heb het over de innerlijke kracht van de mens, het wonder wat ons is gegeven doordat we mogen leven op deze mooie planeet. Het komen bij de kern van ons leven, onvoorwaardelijke liefde.
Een manier om slapende knoppen wakker te maken zou een retraite kunnen zijn. Eén dikke week geleden bevond ik mij daar, het was een erg fijn en mooi programma waarin in weer wat meer kon landen in het lichaam. Zonder enige moeite ging mijn telefoon uit en samen met een mooie kleine groep gingen we op reis. Mijn reis was mooi, ik was meer aanwezig bij mijzelf zonder de afleiding van het internet en dagelijkse gang van zaken. Gesteund door elkaar deden we reiki, ademwerk, opstellingen, bosbaden, zingen, dansen, innerlijke kracht en nog wel meer. Het was mooi en soms ook confronterend. Ik lande zeker meer in mijn lichaam maar mijn hoofd ging ook zeker door. Ik wou soms meer voelen, meer wijsheden doorkrijgen, antwoorden op vragen en nieuwe stappen zetten, de nieuwe knoppen openen.
De strengheid naar mezelf kwam ik weer tegen, want ja ik kan streng zijn voor mijzelf, oordelen als ‘ik doe het niet goed genoeg, ik kan het niet, ik kan niet voelen’ kwamen voorbij. Ik voelde soms de weerstand voor de stilte, de ruimte om te integreren, maar wat moet ik dat integreren? Bij het hard zijn naar mijzelf toe kwam ik ook verdriet tegen, maar huilen kon ik dan weer niet… en daar zat ook weer een oordeel op.
Het accepteren van waar ik op dit momenten ben, het zijn in het nu, oh dat kan ik heel lastig vinden. Zacht zijn naar mezelf, omarmen dat ik om dat moment misschien niet meer voel, dat er geen nieuwe slapende knoppen openen, dat het goed is zoals het is. Waarbij ik meteen ook opmerk dat er zeker dingen nog geheeld mogen worden en dat ik daar zeker mee blijf werken. Zacht zijn naar mezelf is een grote oefening.
En net dat er vele verschillende visie’s zijn over het snoeien van fruitbomen, vele verschillende vormen van bomen en struiken. Zo is het bij ons mensen ook, ieder heeft zijn eigen pad af te leggen in zijn eigen tempo. De kunst van het zacht blijven naar mezelf, en dat klinkt makkelijk op een moment dat t goed gaat, de kunst is om dat ook te blijven herinneren als ik mezelf wil gaan afkraken.
Het gaat zoals het gaat en de lente blijft altijd weer komen, de knoppen schuiven open en maken de wereld weer wat groener, stralender. De Eekhoorn hopt van boomtop naar boomtop en Robbin zingt op een tak, een prachtige tak die wellicht ooit ontstond uit een slapende knop.
