Rusten en slapen, makkelijker gezegd dan gedaan

Winter is een tijd van rust, terugtrekken en nieuwe krachten opdoen, transformeren wat er verandert wil worden en tijd om te niksen, maar in dat laatste ben ik niet heel goed. Dus al snel is daar de afleiding, soms is dat niet erg maar op andere momenten denk ik ook wel: ‘waar ben ik mee bezig’. Het nutteloze scrollen op Instagram bijvoorbeeld, als ik het niet doe, of als ik er afstand van neem zoals nu als ik even met pen en papier aan t schrijven ben, denk ik waarom doe ik het. Maar eenmaal in de “insta-feed getrokken” kan ik het soms erg lang volhouden, om me achteraf daar weer schuldig over te voelen.

Het pakken van echte rust, offline-tijd is een uitdaging, al zie ik de meerwaarde er zeker van in. Als ik me er aan over geef kan het zalig zijn, als ik echt die rust kan pakken. Even zitten op de bank, naar buiten staren of met m’n ogen dicht naar de binnenwereld. Ik kan er van genieten, maar er zijn factoren die mij er zo uit halen. Zoals bijvoorbeeld mijn rusteloze benen, de rust is weg en frustratie komt er meestal voor in de plaats, net het moment dat ik me even tot rust had gelet, wordt ik er weer met een klap uitgehaald. misschien is dit nare gevoel in mijn benen, of de angst daarvoor om me soms over te geven om te gaan niksen/mediteren. En ook de ’the mind’ schreeuwt soms om afleiding, had een keer een avond geen internet, nou toen kon ik mij rust helemaal niet vinden, heel interesant.

En dan moet de nacht nog komen…

Voor de dagelijkse nachtrust ga ik net als iedereen op een gegeven moment naar bed, slaap is belangrijk. Toch is naar bed gaan voor mij ook vaak een grote uitdaging. Ik vind van mezelf dat ik er weleens te laat in lig. Vooral als ik in de ochtend weer veel moeite heb met opstaan. Maar waarom heb ik soms moeite met naar bed gaan, ik kan mij vinger en niet echt opleggen. Het gevoel dat ik nog iets van mijn dag moet maken, zonder precies te weten wat, houd met tegen naar mijn slaapkamer te gaan. Maar het is ook niet zo dat ik in de late avond nog vaak heel nuttig bezig ben, soms ook wel als ik een flow ben om een playlist te maken of een blog te schrijven, maar vaak lig ik ook in bed nadat ik de uren daarvoor nutteloos nog wat filmpjes heb gekeken en dan denk ik “waarom lag ik niet eerder in bed”. Soms kom ik er ook weer snel achter als mijn rusteloze benen weer gedag komen zeggen en ik lig te worstelen om in slaap te komen, oh ja misschien is het hierom. Ik zou willen dat het bed net zo lekker zou liggen als dat het ligt als in de ochtend de wekker gaat, ik lig heerlijk dan, maar dan mag ik ook weer niet blijven liggen.

Geen afleiding mogelijk

Afgelopen weekend was ik op retraite, dat zijn plekken waar ik mijn telefoon makkelijk aan de kant leg en niet aanraak, het was ook daar dat ik het grote deel van deze blog schreef (nadat ik ook daar tijdens een liggende sound journey, totaal geen rust vond door mijn rusteloze benen), geen afleiding dus tijd om te schrijven. Ik ben dankbaar dat ik mij op dat soort plekken mag blijven verdiepen en vermaken. Samen met fijne gelijkgestemden mensen, muziek, verdieping en beweging, kom ik op een andere manier ook weer tot rust. Er is zelfs tijd om me te vervelen, en dan niet de escape te hebben naar afleiding vind ik heel mooi. Ooit had ik een offline avond in mijn weekritme zitten, maar naar een paar maanden verwaterde dat weer. Misschien binnenkort maar eens weer eens iets dergelijks proberen. Grof gezegd is het tijd om af-te-kicken.

Tijdens de sluitcirkel vorige week op de retraite deelde ik mij ervaring, dat ik had genoten van het zingen, het samen zijn, het eten, de reis. Ook vroeg ik me hard op af wat ik mee zou nemen naar huis, wat het me had gebracht. Iets waar ik in eerdere situaties mezelf keihard kon afwijzen omdat ik niet “diep” genoeg ging of het niet “goed” genoeg deed, mijn eigen lat heel hoog legde en mezelf streng afwees, had ik dat dit weekend niet ervaren, ik bleef zacht, ik ervaarde wat ik ervaarde zonder overal betekenissen achter te zoeken, het was goed. En die zachtheid, dat neem ik mee. Ja ik kan nog groeien, maar ik ben nu waar ik ben, ook als ik na middennacht mn bed in duik, ook als ik weer zit te scrollen door Reels, ook als ik even niet offline was….. mezelf hard afwijzen gaat nooit helpen.

Ik broed nog op een plannetje om binnenkort mijn boshuisje te openen voor een dagje helemaal offline samen zijn, samen op offline expeditie… En laat vooral ook van jou horen: herken je thema’s, ben jij goed in niksen, heb jij de perfecte slaaptip, wil je mee op expeditie?