Mijn levenslessen

Je gaat naar school, je leert uit boeken en van leraren, je toetst je vaardigheden en slaagt voor je examen. Als je dat examen gehaald heb denk je misschien: ‘Nu ben ik er!’ Om er vervolgens achter te komen dat achter elke hoek weer een nieuwe ervaring schuilt, een ervaring die nieuwe inzichten kan brengen.

Het leven staat vol met levenslessen, jong en oud, we zijn nooit uitgeleerd. Ook ik heb de afgelopen jaren stappen gezet en lessen geleerd. Ik merk dat ik t soms lastig vind om nou precies aan te wijzen wat er dan is veranderd, wat is er nu anders dan de Rick van 10 jaar geleden. Terugdenkend aan retraite’s, therapie sessies en leerzame ervaringen weet ik niet altijd te pin-pointen wat het me precies heeft gebracht. Ik kan me daar aan ergeren, of mezelf daarover afwijzen. Me niet goed genoeg vinden, of vinden dat ik er alleen voor sta, dat niemand op mij zit te wachten. Deze negatieve overtuigingen heb ik de afgelopen jaren beter leren (her)kennen, heel nuchter van een afstandje er nu naar kijkend weet ik dat ze niet waar zijn. Doch in de praktijk kan ik ze soms nog geloven. Sommige lessen zijn eenmaal wat hardnekkiger, hebben meer tijd nodig om te helen en dat is oké.

In de tweede helft van vorig jaar maakte ik in opdracht van mijn therapeut een eisen-lijst, in een maand tijd was ik allert op wat ik van mezelf allemaal wel niet moest. Ik moet iets nuttigs doen, ik moet een relatie hebben, ik moet op tijd naar bed, ik moet vrolijk zijn, ik mag geen moeten zeggen… enz. Het was een lange lijst die best opmerkelijk was te noemen, ik was mezelf aan het saboteren. Want ik kon niet aan al die eisen voldoen, dus haalde ik mezelf steeds naar beneden.
Een maand geleden keek ik samen met mijn therepeut nog een keer naar die zelfde lijst, net als vorig jaar gaf ik ze opnieuw een cijfer. Het was een opmerkelijke gewaarwording om die eisen voorbij te horen komen, ik moest er soms bij lachen, hoe kon ik dit voor mezelf allemaal zo eisen. ik gaf hele lage cijfers, een 8 werd een 1 en een 7 een 0. Ik had die eisen los gelaten, alleen ik moet iets nuttigs doen, die scoorde nog wel vrij hoog. Maar over het algemeen was ik liever voor mezelf geworden, ik moet niet zoveel meer. Alsof ik iets stevigere op de zetel van vertrouwen was gaan zitten, meer mijn flow volg.

Nou is het leven zeker niet altijd geweldig, soms zijn er zeker innerlijke kritische stemmen die van alles vinden, en soms kan ik me daardoor laten raken. Maar weer andere keren denk ik, ach ik zie t wel.
Naast het hooft is er natuurlijk het lichaam, daar waar veel in valt te voelen. Voelen blijf ik soms lastig vinden, mijn hoofd is namelijk vrij aanwezig. Maar sommige dingen zijn niet te negeren, soms is er weinig energie, soms ben ik een weekend lamlendig. Maar de eis dat ik dat niet mag zijn, die heb ik laten varen, dus als ik moe ben sta ik mij nu makkelijker toe om gewoon even op de bank te liggen, even niks te doen. Zeker niet altijd makkelijk, maar ik maak me er veel minder druk om.

Iets anders waar ik de laatste tijd iets bewuster van ben is mijn liefdevolle aanwezigheid. In het verleden hebben mensen me wel vaker positief uitgelaten over mijn positieve aanwezigheid, dat ik kan stralen als de zon en dat ik met mijn ogen reiki geef. Ik kon die complimenten misschien niet altijd binnen laten, omdat ik t zelf niet zo door had. Ik straal die liefde uit, maar dat heb ik zelf dus lang niet altijd door. Een interessant proces is dat, ik probeer me er wat bewuster mee om te gaan, het op te merken. Niet altijd even makkelijk.

Zeker als je 5 dagen in de week hard aan het werk bent, en in mijn ogen, soms achter de feiten aan loopt. Dan ben ik niet bezig met mijn liefdevolle energie, maar met oogst en onkruid wegwerken. Lange dagen maken in de groenten, op een mooie plek, maar daar van kunnen genieten is soms lastig als je alleen maar het werk ziet liggen en je afvraagt hoe dit alles bij te werken. Nu hoef ik dit niet alleen te doen, is het uiteindelijk niet mijn bedrijf en niet mijn eindverantwoordelijkheid, maar dat voel ik me wel. Het is al jaren zoeken naar de juiste balans, ik hou van mijn werk, teel graag mooie groenten. Maar soms lijkt het alsof ik in 2 werelden leef. Aan de ene kant het spirituele, mijn liefdevolle energie laten stromen, met mensen samen komen, voelen, zingen, dansen en al dat moois (en soms ook gewoon ingewikkeld en frustrerend hoor, ook dat is het pad) en aan de andere kant keihard werken, hoewel ik blijkbaar vaak nog steeds rust uitstraal, is het van binnen druk, chaos en onrust. Vervolgens na het werk thuiskomen in een leeg huis, geen energie hebben voor andere dingen dan achter een scherm kruipen.
Op mijn werk is er ook een stilte moment, heel even voor de lunch, maar waar ik op een festival of retraite rustig geniet van de stilte (al dan niet meditatie) is het stilte moment op werk iets waar ik op dat moment totaal geen rust voor heb, ik zit dan in een andere modus. Het is een interessante observatie. Overigens mis ik het moment de laatste tijd standaard, want ja, die laatste kroppen sla doe ik voor (of dus eigenlijk in) de pauze nog wel even oogsten en opruimen.
Nu zou ik op mijn eisen-lijst kunnen zetten dat ik deze werelden moet verbinden, zo niet dat ik fout bezig ben. Maar nee, er is een verlangen naar meer verbinding van deze werelden, dat ik bewust ook op mijn werk mn liefde kan uitstralen en wat meer innerlijke rust kan ervaren.

Levenslessen zijn er in alle soorten en maten, schrijf ik dit verhaal op een ander moment, zijn er mogelijk ook weer andere lessen die naar boven komen. Ik geloof dat ik nog veel kan leren en ga gewoon door met stappen zetten. Op mijn eigen tempo, zonder druk. Niet altijd even makkelijk, soms een dal en dan weer een piek. Het is soms niet te bevatten, soms overkomt me iets, of wordt me iets verteld dan denk ik wat moet ik hiermee. Maar ik probeer gewoon te vertrouwen op t pad dat ik bewandel, gewoon op mijn eigen tempo. En af en toe gewoon eens even (naar binnen) kijken en denken: Interessant!

Zo hoop ik hier ook weer een interessant verhaal neer getypt te hebben, mijn laatste blog was alweer een tijdje geleden, en ik had zin om even iets te schrijven. Deze laatste alinea typend zijn er natuurlijk wat kritische gedachten, als is dit verhaal wel goed genoeg? wie wil dit lezen? En ach dan rest mij nu nog maar een juist antwoord voordat ik mijzelf een knuffel geef en op publiceren druk: Interessant!