🚲 Maastricht – Playvakantie – Oisterwijk 🚲

Nog vier kilometer te gaan, mijn zadel voelt als een blok schurend beton en mijn bovenbenen voelen steeds zwaarder. Ik ga staan op de pedalen om de zadelpijn even te vermijden en duik een bekend bos in, de gedachte dat de rit er bijna opzit, dat de honderden kilometers op de fiets, het avontuur door drie landen er op zit raakt me: wauw ik heb het gedaan, ik ben blij dat ik nu Oisterwijk in rijd, maar had deze reis absoluut niet willen missen….

De heenreis

692 km eerder: Ik stap uit de trein op station Maastricht, het is zaterdag ochtend iets na half 9. Mijn fiets is beladen met 2 fietstassen en op mijn rug zit nog een kleine rugzak. Mijn grote Bag-pack zal later met een auto achter mij aan reizen, zo kan ik toch relatief licht mijn reis beginnen. Nadat ik mijn bidons voor het laatste met Nederlands kraanwater vul op het stationsplein, zet ik de navigatie aan en vertrek ik naar het zuiden, uiteindelijke eindbestemming: Het play-kasteel in Noord-Frankrijk, voor 2 weken playvakantie die maandag beginnen.
Langs de maas zak ik af richting de Belgische grens, aan mijn flanken zie ik de heuvels die ik straks ook een keer op mag fietsen en daar heb ik ook wel zin in. De staat van het wegdek en de verkeersborden verraden dat ik in Wallonië ben aangekomen. Ik heb de route zo gepland dat ik niet door Luik hoef, dus bij Visé sla ik linksaf, de eerste beklimming van de dag. Het glooit mooi en ik geniet van het uitzicht. Met het idee dat ik nog vele kilometers te gaan heb rij ik nog vrij zuinig, maar toch kan ik t niet laten om een beetje gas te geven. Het is een warme dag en de zon schijnt volop. In Remouchamps, 7 km voor het bereiken van mijn eerste overnachting, ga ik langs een riviertje in de schaduw van een boom zitten. De rit zit er bijna op, eigenlijk ben ik nog niet klaar met fietsen en zou ik wel doorwillen. Achteraf is t fijn dat ik niet verder hoef te fietsen in de hitte, mijn lichaam heeft t warm en moeite met afkoelen. Met de Valkenrots (bekend uit de wielerklassieker Luik – Bastenaken -Luik) in de verte in het zicht, ga ik vele uren later de laatste kilometers afleggen, het laatste stukje steil bergop, de benen zijn goed, morgen weer verder.

Op dag 2 staat er een iets langere rit op het programma van bijna 90 km, maar vooral de hoogtemeters zijn indrukwekkend, 1.466 meters omhoog vandaag. Vanuit de overnachting plek is het meteen verder omhoog, het is een mooi rustig weggetje met lekkere bochten. Ik ben sowieso onder de indruk wat voor mooie wegen ik fiets, vele kleine afgelegen weggetjes en bijna geen drukke autowegen, ideaal. De natuur is ook prachtig, op een afdaling steekt vlak voor mijn neus een reetje de weg over, roofvogels cirkelen hoog in de lucht en ik zie ook nog een vos wegrennen. En daarbij ook de prachtige uitzichten over het heuvelachtige landschap. De wegen liggen er op sommige plekken nog nat bij van de regen die her en der is gevallen afgelopen nacht, een paar snelle afdalingen neem ik extra voorzichtig, zeker als het wegdek vol met gaten ligt. Ik hou van het klimmen, en ik heb zeker een paar mooie klimmen in de route zitten vandaag, waarbij ik vandaag zeker ook wat afdaal, maar ik ga vooral omhoog. Ik Zig zag wat langs de Ourthe, waar ik in een toeristisch plaatsje wat eten haal in de supermarkt. Vervolgens ga ik langs een klein stroompje weer heuvel op, de drukte van het stadje maakt plaats voor serene rust, ik geniet. ik rij door bossen en open velden, af en toe een dorpje. De laatste klim op t programma van vandaag doemt als een muur voor mij op, eigenlijk zijn de benen leeg en de zin weg, even doorzetten en daarna daal ik af naar het hotel. Morgen de laatste etappe naar Frankrijk, meer kilometers maar veel minder klimmen en veel meer dalen.

Er staat vandaag net geen 100 km op het programma, het is de langste rit, maar na de hoogtemeters van gisteren gaat me het deze rit zeker lukken om t finishen. Ik trek voor het eerst bij vertrek een truitje aan, het is enigszins fris en de eerste kilometer ben ik vooral aan het afdalen. Met komoot op mijn telefoon op mijn stuur bevestig krijg ik geluidsaanwijzingen waar ik heen mag rijden. Op het scherm kijk ik of ik veel daal of klim kilometers in het vooruitzicht heb, wat overigens op zo’n lange rit niet altijd even makkelijk te zien is, een klein steil pukkeltje is bijna niet te zien en een grote klim lijkt soms imposanter dan dat die werkelijk is. Bij afdalingen zet ik mijn scherm ook aan om te zien wat er aan bochten aan komt, al geld hier soms t zelfde een flauwe bocht op de kaart is in werkelijkheid soms scherper. Ik ben overigens zeer tevreden over de route die ik met Komoot heb gepland, soms zit er een doorsteek in waarvan ik denk, niet echt nodig, en een paar stijl gravelstroken (en dat is niet van het mooie gele fijne spul) afdalen was ook niet ideaal.
Nadat ik glooiend vooral heb gedaald staat er een iets langere beklimming op t programma, soms wat steiler, maar het is genieten, slingerend door bossen en weilanden is het een mooie weg. Bovenop neem ik een pauze op een boomstronk, daarna is het lekker dalen, eerst met wat bochten en vervolgens kaarsrecht dikke 10 km rechtdoor over een oude spoorbaan, het is een meetrap afdaling, en heel makkelijk fietsen. Wederom verraad het wegdek dat ik een grens heb bereikt, nieuw asfalt: ik ben in Frankrijk. Na een stuk vlak oude spoorbaan kom ik op een iets drukkere weg een kleiner maar stijl klimmetje tegen, en dan is het klimmen meteen een stukje minder leuk, het uitzicht boven is dan weer prachtig en na klimmen komt meestal dalen, en dat is ook weer vol gas genieten. Door een prachtige stadspoort fiets ik verder Frankrijk in, nog een beetje meer gravel door een dal, en dan ben ik er ook alweer bijna, wederom loop ik voor op schema, dus ga ik nog even tegen een boom aanzitten. De trui is inmiddels al lang weer uit, het is weer een warme dag en mijn huid begint een beetje rood te kleuren, het is weer lekker zweten. Volgens Komoot is het nog 1,5 uur fietsen naar het kasteel, uiteindelijk ben ik na 1 uur precies om 17 uur bij het kasteel, het welkomscomité zit klaar achter de tafel, ik ben er!

De terugreis

Na 2 fijne (en nog wel meer woorden en emoties) weken Playvakantie en een paar fietsritten rond het kasteel, is het weer tijd om te vertrekken naar Nederland. In 3 dagen tijd wil ik weer in Oisterwijk zijn, rechtstreeks deze keer zonder tussenkomst van trein. Het zullen wat langere ritten worden, maar ook met wat minder hoogtemeters.
In de eerste paar km wordt ik ingehaald door vakantie genoten, toeterend en zwaaiend wensen ze me een goede reis, een mooie overgangsfase. Na een paar klimmetjes, wat glooiend landschap op weggetjes waar je echt niemand tegenkomt, is het op de eerste dag vooral heel veel fietsen langs het water, prachtige fietspaden langs vele sluizen, met het water mee naar beneden. langzaam afdalen met de wind iets in de zij en in de rug. Een klimmetje tussendoor voor de afwisseling is dan wel lekker, de afdaling nog meer. Na nog wat fietspaden langs t water kom ik uiteindelijk bij de maas uit. De maas die zigzaggend door de Franse Ardennen loopt, aan beide kanten van het water worden de rotswanden steeds hoger. Langs het fietspad zoef ik nog langs een otter of een bever (?) die rustig aan het knagen is. Het fietspad daalt zachtjes met de maas mee. De kilometers gaan in mijn benen zitten, ruim op tijd kom ik aan bij mijn eerste overnachting in Revin, een klein Frans dorp in het dal van de Maas.

Dag 2 van de terugreis is de langste etappe van allemaal, ik begin waar ik gister gebleven was, fietsen langs de Maas. Meestal afdalend soms een klein hupje omhoog iets van de Maas af. Het is op zich makkelijk fietsen, maar t wordt soms ook een beetje saai. precies op het goede moment laat ik de Maas even rechts liggen en neem ik een doorsteek, een mooie klim met aan de voet zelfs nog wat kasseien langs een kasteel. ik kan even lekker doortrappen om wederom in Wallonië te belanden en om vervolgens over een oude spoorbaan weer af te dalen naar de Maas. Vervolgens wacht er een iets stijlere klim over een iets drukkere weg, maar ook die overleef ik prima, een beetje een berggeit ben ik wel, al is het uiteindelijk altijd weer fijn om boven te zijn, en was ik heel blij dat ik net voor het stukje met 13% helling omhoog rechts af mocht slaan. Vervolgens een lekkere afdaling naar beneden waar ik bij de Maas precies in het wiel terecht kom van 2 fietsers, degene op kop met elektrische ondersteuning dus heb ik daar heerlijk in het wiel gezeten a 25 km/h langs de Maas, en dat voor bijna 20 km lang. Ik was ze even kwijt, een achtervolging zette ik in, en op een kasseistrook poefte ik t laatste gaatje zo dicht en kon ik weer lekker in het wiel zitten.
Bij Namur verlaat ik definitief de maas, zigzaggend door de stad bereik ik weer een oude spoorbaan waar ik langzaam weer omhoog kruip het Belgische land in. Met 100 km in de de benen is het grootste deel vervolgens weer in dalende lijn, en misschien ook enigszins een beetje saai rechtdoor. Wat daarbij niet meewerkt is mijn toenemende zadelpijn, het is een lange rit, de bestemming mag wel dichterbij komen.
Als ik op mijn laatste pauze plekje ineens in het Vlaams wordt aangesproken weet ik dat ik Vlaanderen heb bereikt. Vervolgens wat zigzaggen door Tienen en dan bereik ik de B&B. Met 137,5 km op de teller is dit een nieuw PR van langste fietsrit ooit.

De Laatste etappe naar huis, weer een 100 km plusser, als ik lekker op tijd op mijn fiets stap voel ik meteen mijn zadelpijn weer, dit gaat een lastig ritje worden. Ik begin nog met wat Vlaamse heuvels, lekker Zig-zaggen en rij over een kasseistrook die ik niet links kon laten liggen. Vervolgens wordt het snel vlakker, een beetje glooiend nog wel maar de enigste “klimmen” die overblijven zijn viaducten en bruggen. Deze laatste etappe heb ik denk ik het meest afgezien, hoewel t op papier misschien wel de makkelijkste rit is. Na al die kilometers heb ik er wel genoeg van en wil ik gewoon thuis zijn. Ik zie de kilometers aftellen, nog 70, nog 60, nog 50.. vanaf Ravels ken ik de weg, hier ben ik eerder geweest. Het zijn mooie knooppunt routes, zigzaggend door de velden, daar ga ik beter op dan kaarsrecht rechtdoor. De gashendel wordt nog extra opengedraaid, sowieso heb ik met meer dalende kilometers en meer wind in de rug, mijn gemiddelde snelheid hoger gehouden dan op de heenweg, waar ik op de heenweg nog voorzichtig was, energie wilde sparen, ging ik op de terugweg vaak toch wat extra gas geven. Ik passeer een grenspaal en weet dat ik terug in Nederland ben. Nog 20 kilometers op bekend terrein, ik stop niet meer, ga door.
Nog 1 kilometer te gaan, ik druk bij Strava op Finish en bol uit. In een heel licht verzet, mijn kont en benen voelend weet ik dat ik er ben. Mooi voor de klok van 15:00 uur, ruim 1 uur sneller dan aangegeven, heb ik Komoot weer verslagen. Rustig aan doen blijft een uitdaging ;).

Epiloog

1 dag later, fietsend langs de oude gracht, op een OV-fiets met een breed zadel waar mijn zadelpijn wel extra voelbaar lijkt en mijn benen niet willen draaien. Een megakort fietsritje naar een park, maar t loopt voor geen meter. Ik zoek de weg, kijk op google maps, stap weer op en vind mijn bestemming: Daar zie ik de mensen die ik 1 week of 3 dagen geleden nog zag. De vibe als vanouds, fijne mensen, ik waan mij terug in Frankrijk op de Playvakantie. Het was een prachtige chille dag met uiteindelijk in de avond toch nog één kort sprintje naar Utrecht CS.