Kiemkracht
Het leven van een tuinder gaat niet altijd over rozen, dit jaar was sowieso niet per se een makkelijk seizoen: Het begon met een heel nat voorjaar waar het klaarleggen van het land, en dus ook het zaaien en planten flinke vertraging opliep. In mei werd het uiteindelijk droog en warmer, tegen de hittegolf konden we ons goed wapenen door te beregenen, maar eind juli en augustus werd het weer nat en koud en stortte de groei weer in. Nu is september weer een prachtige maand en dat maakt veel goed.
Niet alle tegenslagen hebben met het weer te maken. Zo zaaide ik met een stagiaire een paar bakken veldsla voor in de kas. Na een week kwamen de eerste planten boven maar niet alles. Een klein deel van de bakken staat inmiddels mooi boven, een ander deel nauwelijks. De oorzaak lijkt te liggen in het zaad wat we gebruikten, 1 potje bevatte voldoende kiemkracht, de andere lichting zaad die we gebruikten niet: Te oud zaad.
Kieming is een bijzonder proces waar vele factoren een rol spelen. Uit een klein zaadje komt uiteindelijk een prachtig compleet plantje dat als die de tijd krijgt uiteindelijk ook weer nieuw zaad maakt waardoor het proces zich weer kan herhalen.
Ook ikzelf heb zo mijn eigen zaadjes, wensen en plannen. Sommige groot andere klein, de ene heel helder de ander een vaag ideetje, waarvan ik ook weer kan denken: “of misschien toch niet?”. Het hoofd wil daarbij soms weleens te veel denken, hele plannen en vooral ook belemmeringen spoken dan rond. Het gaat het voelen in de weg zitten, het volgen van de intuïtie. Ik wil soms verder zijn dan daar waar ik nu ben, “wat als” en “maar hoe dan” spoken dan door mijn hoofd.
Maar tegelijkertijd geloof ik ook dat alles op zijn eigen tijd komt, dat wij hier op aarde ieder ons eigen levenspad volgen, onze eigen lessen te leren hebben en dat we t daarin niet fout kunnen doen. Sommige zaadjes zijn nog in kiemrust, wachten tot de omstandigheden voor dat specifieke zaadje beter zijn. Aan mij de taak om de voedingsbodem te verbeteren, obstakels weg te halen, de juiste “zaadjes” “water te geven”. Alles komt op z’n tijd. En als schrijvend klinkt dat misschien makkelijk, in de prakrijk ben ik t wachten (t steeds weer tegen dezelfde grenzen aanlopen) soms meer dan zat..
Maar als dan de kiemingsomstandigheden goed zijn, kan het zijn dat er een nieuwe kiem uitloopt, een kiem die een nieuwe kwaliteit aan het leven toevoegt. Een nieuwe kwaliteit die op zijn beurt weer andere zaden uit de kiemrust kan halen. Zo is het leven met al haar gebeurtenissen een heel interessant fenomeen. Laten we dat vooral, hoe diep de dalen ook mogen zijn, blijven herinneren.
En betreft de veldsla, die gaan we deels opnieuw zaaien. Nu alleen nog ontdekken welk potje nu t goede zaad bevat, keuzes…
Het leven is net als tuinieren, zaaien, verzorgen en oogsten… en daar vervolgens heel erg van genieten!
