Het is nat!

Waar moet ik beginnen? of eigenlijk is de vraag: wanneer kan ik beginnen?

De eerste week van april zit erop, maar als ik naar mijn planning, werkzaamheden op het land en gemoedstoestand kijk had het ook begin maart kunnen zijn. Het is ook vaak in maart dat ik berichten als deze schrijf. Als ik met mn laarzen over het natte land loop, of in de kou de vuilnis naar buiten breng “vergeet” ik met enige regelmaat dat het lente is. Toen ik vorige weekend het bos in liep was ik verbaast over de hoeveelheid uitlopende takken, het frisse lente groen. Het was prachtig, de lente is in volle gang maar zit nog niet in mijn systeem.

Heel soms op een zonnige dag als de jas en even later de trui uit kunnen (die ik aan het eind van de werkdag weer moet zien te vinden, waar had ik die ook alweer uitgetrokken), dan zijn daar de voorjaarskriebels. Dan ben ik lekker bezig, geniet ik van de lente zon. Ik schoffel, hark, maai gras, zaai en plant. Ik heb ineens heel veel te doen, maar als de zon schijnt gaat het allemaal makkelijker. Tot dat ik mezelf met de trekker vast rijd, het is nog steeds nat.

Week 14 is normaal de tijd dat het land helemaal klaar ligt, er volop geplant en gezaaid wordt op alle percelen. Dit jaar is het helemaal anders, tussen de buien door heb ik op de tuin wel wat kunnen planten, maar het meeste plantgoed staat nog op de rekken in de bak. De sloten staan vol en er is nog wel wat mooi weer nodig voordat we echt goed los kunnen. Dat weerbericht veranderd de laatste dagen volop trouwens, en het wordt er niet beter op. Als alle voorspellingen uitkomen dan kunnen op z’n vroegst halverwege week 16 weer verder. Maar goed misschien valt het mee.

Geduld

Geduld hebben is soms best lastig in het leven. Zeker als je iets graag wil dan kan het niet snel genoeg zo zijn. Maar sommige dingen hebben tijd nodig, we hebben allemaal dingen te leren en te ontdekken. Dat gaat met vallen en opstaan, soms gaat het fantastisch en soms is het leven ruk. Af en toe maak je een fout of een ongeluk, en dat is niet leuk, maar er zijn soms wel prachtige lessen uit te leren. In een privé bericht dat ik gister schreef was de lijst met taken best lang. Ik heb soms misschien hoge verwachtingen van mijzelf, ik wil veel neerzetten, gezien worden en gelukkig zijn. Maar soms moet ik vooral ook zacht tegen mezelf zijn, de rust nemen en even niks doen. Niet alleen maar blijven gaan, maar gewoon even stil staan. En dat is oh zo lastig, want afleiding ligt altijd op de loer.

En als je het zo bekijkt gunnen de weergoden me nog wat “winterrust”, met nu nog natte grond en 22 mm regen in de voorspellingen voor volgende week, zal er op t land niet heel veel kunnen. Kan ik de tuin rustig voor een lang weekend achter laten.

De uitdaging wordt dat de berg werk straks als het land wel droog is, heel groot is. 2 lichtingen plantgoed die de grond in moeten, zaaiwerk vanaf week 12 dat nog grotendeels gezaaid moet worden en daarnaast het nodige onkruid dat nog weggeruimd moet worden. Nu de kunst om dat voor later te laten, hier in het nu gewoon nog even de rust te pakken.