Herf-ssssssssssst

In een mistig landschap is het meestal wat stiller, of het komt door de waterdruppels die geluid tegen houden of door de flarden die je minder ver laten kijken, de wereld kleiner maken, minder prikkels komen binnen op de netvliezen. Felrode en gele bladeren geven dit landschap nog wat kleur, spinnenwebben en draden voegen structuur toe. Mensen gaan gehuld in dikke jassen en dassen, iemand buiten de supermarkt klaagt tegen haar partner dat het “verrekte koud is”. Een kat knaagt aan een paddestoel (echt gezien vandaag), die heeft een goede middag. Buiten Oisterwijk in de rest van Nederland straalt overigens ook wat meer, hebben die kunstdieven dan nog een meesterwerk gestolen?

Het is herfst, de wintertijd heeft zijn intrede gedaan, de dagen worden korter, enzovoorts. Ik ben net een maand weer aan het werk. Oktober was geen slechte maand, ja het heeft wat geregend, wat er voor zorgde dat ik mooi op tijd op het dak ramen stond te wassen, balancerend in de goot er voor zorgde dat het aanwezige licht makkelijk in de koude kas op de groenten terecht komt. Maar de zon heeft ook uitbundig geschenen, ik heb heel wat dagen met korte mouwen niks te mauwen gehad. Het was genieten om al het onkruid weg te werken, het gras kort te maaien en groenbemesters in te zaaien. Het is mooi om nu naar groene velden vol kleine sprieten te kijken, de bodem beschermt de winter in te laten gaan. En het oogsten gaat ook gewoon door spinazie, sla, boerenkool, witte kool, veldsla, winterpostelein, peterselie, groenlof, sperziebonen en vast nog wat meer, werd weer vakkundig van het land gehaald. Ergens is het gek om zo in oktober na mijn ‘big break’ ineens weer op de velden te staan, in het begin was het wennen… waar staat de sla nu, en waarom ligt hier een kruiwagen.. hoe is het gegaan met zomerpostelein en waar is eigenlijk de raapsteel gebleven. De eerste week was meteen ouderwets hard doorbuffelen, de tweede week was t alweer een stuk rustiger, daar waar ik normaal naar de zomer blij ben met wat rust, was t nu (zonder zomer werken) even wennen. De herfst, er is nog genoeg te doen.. maar de druk is er af.

Stilte, de herfst, en de winter nog meer, is daar een perfecte tijd voor. Na het groeien en ontwikkelen, is het nu tijd om te oogsten en tot rust te komen. Daar begin ik nu ook wel weer aan te wennen, dat ik daarvoor eerst een paar dagen ziek moest worden, had van mij niet perse gehoeven, maar dat laat het wel weer extra goed zien: rusten maar. Iets wat mijn overigens niet altijd even goed lukt. Het is de stilte die uitnodigt om meer te gaan voelen. Wat leeft er in de binnenwereld? Wat voel ik nou echt? En waarom is het niet meer stil?…..

Bladblazers Een heel peloton, althans zo klinkt het, is de oorlog tegen het blad weer begonnen. Nou vind ik dat er sowieso al teveel oorlog op de wereld is, elke oorlog zinloos, maar de bladblazerbende gaat met veels te veel decibellen weer te keer, meer dan mij lief is. En waarom ook altijd zo vroeg? Nu is het ook fijn dat sommige wegen schoon zijn, want de prut waar je anders door heen rijd wordt je ook niet heel vrolijk van. Ik geloof dat ik niet de enigste ben die de bladblazer aanvalt, het is nou eenmaal een dankbaar herfst onderwerp. Toch blijf ik mij verbazen hoe snel soms elk blaadje uit de perken wordt geplukt, je kunt beter in de berm terecht komen als afgedankt Mac-flurrie verpakking dan als blaadje in het rozenperk, dat blaadje is zo weg, het echte afval kan er nog wel even blijven liggen (met de M naar de bovenkant, berm-reclame). Terwijl dat blad vol voedingstoffen in het rozenperk, prima kan blijven liggen, houd het onkruid ook tegen, win-win. En vervolgens hoef je ook geen zak compost tussen de rozen te gooien (waarbij de kans op Mac-flurrie berm reclame, zei het in snippervorm, wederom aanwezig is).
Ik moet overigens binnenkort ook zelf wel blad van mijn terras weghalen, maar zonder blazer hoor, gewoon met de bezem, goed voor de lichaamsbeweging en de oren. Overigens dan weer slecht te combineren met het niksen.

Inmiddels is het alweer november, de dagen worden korter, bij de Intratuin ruik je de dennennaalden al, nemen de oliebollen het straatbeeld weer over enzovoorts.. ik schrijf weer eens een blog en verlang alweer naar even niks. Mijn bovenkamer is nog niet helemaal helder en vraagt nog om wat rust. Dus laat ik dan nog maar een paar punten zetten.(dat is 1). En deze blog weer gaan afronden, dan ga ik later, net als het blad nu nog bovenin de strooisellaag, wel weer verder de diepte in. Het blad dat in gezamenlijke productie van regenwormen, bacteriën en schimmels weer een bijdrage levert aan de hummus voorraad in de bodem, voedingstoffen voor nieuw leven. Het blad kan het niet alleen, net als ik en jij. Samen komen we er wel en zijn we er nu helemaal aan het einde gekomen van dit verhaal.

P.s.
Er loopt hier een kat rond die tegen windmolens aan het vechten is.