Blog

Heen en weer, van alle kanten.

De wind enigszins tegen, schuin van voren langs het water, het uitzicht over de Linge is mooi, zigzaggend over de dijk tussen de huizen langs bloeiende Hortentiesa’s beweeg ik mij voort op mijn fiets. Ik ben op pad vol met frisse moed, het is een spontane tocht van een dikke 100 km. Een paar dagen later hetzelfde verhaal, al verruilde ik het vlakke van de Biesbosch en omgeving, voor vele hoogtemeters in Zuid-Limburg. Prachtige vergezichten en wederom een heerlijk zonnetje zorgde voor pluspunten. Maar soms vroeg ik mijzelf af waarom ik meteen zoveel kilo/hoogtemeters wil fietsen, ploeterend als mijn benen niet meer wilden en de kilometers maar heel langzaam op mijn navigatie apparaat op mijn stuur aftelden. Ik hou niet van half werk, als ik ergens heen ga doe ik t graag goed. Ik ga niet 2 a 4 uur in de trein zitten om 30 km te fietsen. Vanuit huis maak ik wel wat kortere ritjes, ook deze week tussen de grote ritten door…..>

Vaak ga ik hard van stapel en sprint ik de eerste heuvels op om vervolgens in de 2e helft van de rit al moe te zijn. Deze keer nam ik voor om in Limburg wat economischer te gaan rijden, zodat ik niet al mijn energie verspilde in het begin, en ook van het 2e deel van de route kon genieten. Het lukte aardig, ik ben geen hele langzamer fietser, en wil het gemiddelde toch hoog houden.. pauze houden dat doe ik eigenlijk ook niet, nee ik ga door. Als een wielrenner die vanuit de start rechtstreeks naar de finish koerst. In mijn eerste lange rit deze week, moest ik noodzakelijk een lange pauze inlassen. Niet alle veerboten gaan blijkbaar heen en weer, deze vertrok pas over een uur. Dus toen zat ik daar op een bankje met een boek, en eigenlijk was dat ook best lekker. Maar nee in Limburg heb ik vervolgens 1 keer een paar minuten op een bankje gezeten om een banaan op te eten. Stilstaan is niet echt mijn ding. 

Stil staan, niks doen; nee niet echt mijn comfort zone, maar wel één van de redenen waarom ik nu wel de Big Break hou. De 2e week zonder werk zit er weer bijna op. Met mijn fietsavonturen deze week was ik actiever dan vorige week, maar tussendoor kwam de leegt ook zeker weer naar beneden vallen. Soms kon ik daarvan genieten, zo ging ik als een echte vakantieganger met een handdoekje en een boek op de warmste dag langs het water liggen. En ja dat water ben ik ook een paar keer ingedoken om af te koelen. Met een goed boek was het heerlijk om zo buiten te zijn en te lezen. Het nadeel van een goed boek dat je makkelijk verslindt, het is ook zo weer uit. 

Op dezelfde warme dinsdag ging ik vervolgens het onweer opwachten, op een mooie open plek liggend in het gras, met het boek en buienradar, zag ik de buien aankomen. De eerste nog wat verder weg, maar mooi. Toen werd ik toch een beetje nat, op de fiets razendsnel naar huis. Droog shirt aangetrokken en weer naar buiten naar de volgende open plek om de volgende bui op te wachten. Oh en dat was me een avontuur, een rolwolk kwam in sneltrein vaart op Oisterwijk af, wat een spektakel. Ik genoot van het natuurverschijnsel (al kan het ook manipulatie zijn… niets is wat het lijkt), genieten met hoofdletter G. Vervolgens weer heel snel naar huis, want ja.. onweer is niet ongevaarlijk. 

Maar wat als het gewoon saai alleen regent, zonder de mooie luchten en de donder. Dan is daar de leegte. En nee dat was nou niet echt mijn ding, maar wel een keuze die ik bewust maak. Soms lukt het me om ontspannen op de bank te liggen. Maar vaak lukt het niet, heb ik oordelen dat ik wat moet doen, dat ik iets moet bereiken een taak vervullen of dat elk moment geweldig moet zijn. Maar elke dag 100 km fietsen is ook weer geen optie. De leegte omarmen, of eigenlijk.. mijzelf omarmen met alles wat daar is. Ja dat is lastig. En dus is daar de afleiding, zit ik weer te lang achter mijn beeldscherm zonder echt iets nuttigs te doen. Op tijd naar bed gaan is te veel gevraagd, de serie te spannend of mijn gemoed is er niet aan toe. Ik vlucht voor mijn gevoelens, of nuttige taken zoals de afwas en als ik dan eindelijk alle beeldschermen dicht klap, ben ik eigenlijk ontevreden en leeg. De volgende dag kom ik mij bed met moeite weer uit, is daar weer de leegte.

Vandaag (zaterdag) werd ik erin geraakt en was er verdriet, eenzaamheid. Ik was lief voor mijzelf en schreef. Net zoals ik dat nu weer doe, nu achter mijn laptop voor mijn blog. Dik keer kan ik met een tevreden gevoel mijn laptop sluiten, in een schoon huis en wat de zelfzorg van vandaag. Dadelijk wat offline-tijd en lekker naar bed. 

De reis gaat door, maar ik mag mezelf herinneren, ik hoef niet altijd in beweging te zijn, sterker nog… de stilte.. daar is nog zoveel in te vinden. Ik heb geen gele trui om te verdedigen, dus ik mag best even in de berm staan.

p.s.

Deze week ook samen met wat mensen in Play-style voetbal gekeken, dat was ook heel gezellig. En het verlies van het Nederlands elftal kon meteen goed verwerkt worden met fijne knuffels.. komende weken veel meer play! 

Leuk om ook van jou te horen!