Dezelfde rondjes fietsen
Ik laat de muziek even stil vallen, er ontstaat een stilte. Ik haal een keer diep adem. En dan vult de ruimte zich met het tikken van mijn vingers op mijn toetsenbord. Het begin een nieuwe blog. Waar ik eerder nog schreef over de afleiding en verslaving van “het wereld wijde digitale web”. Keer ik nu even terug in het nu. Maar wat is er nu?
Er zijn gedachten dat ik nu vele wijze woorden op zou moeten schrijven, gedachten over verveling en dingen die niet lijken te lukken. Er is een stem die meteen zegt, zeg waarom moet het meteen zo serieus en zwaar zijn. Tja, ik dwing mij nu eens tot het schrijven, zonder dat er misschien heel veel is te zeggen, maar er wel een stukje blog kan ontstaan, helemaal mezelf.
Afgelopen donderdag zat ik lachend en genietend op de fiets, de eerste rit van dit jaar van meer dan 70 km. De zon scheen en ik slingerde door het Vlaamse landschap waar ik telkens weer het zelfde riviertje overstak. Buiten, binnen buiten; ik nam de bochten zoals ik ze t best kan nemen en genoot van de schoonheid van het landschap. Bij het zuidelijkste puntje in Weelde, draaide ik de grote weg op om te beginnen aan mijn terugreis, een reis waar langzaamaan de benen iets zwaarder gaan draaien en waar t koppie eigenlijk al thuis wil zijn. In gedachten plofte ik al neer op de bank, een heerlijk gevoel na een fietsrit. Een goede portie lichaamsbeweging en kop in de frisse wind, was het een prima rit, maar misschien net te lang.
Het nadeel van een rondrit vanuit huis rijden is dat je altijd een grotere ronde moet rijden wil je iets verder weg van huis op iets onbekendere wegen rijden. Als ik kon teleporteren dan ging ik altijd voor een rit in lijn, of een rondrit op een andere plek. Hoewel ik ook kan genieten van t (kortere) rondje dicht bij huis, die ken ik nu wel. Ik kik op nieuwe weggetjes, zoals de kasseistrook bij Goirle, en het Zig-zaggen op een ietwat modderige singletrack door t veld in Vlaanderen.
In het leven zijn vergelijkbare kenmerken te zien: Het is winter en de voorjaarsdrukte is nog wat verder weg. Genoeg tijd om wat te ondernemen, maar wat ga je dan ondernemen en heb ik daar wel de energie voor. Ik vind het fijn om te verbinden, het is ook daarom dat ik sinds een tijdje Samen-Zijn bijeenkomsten bij mij thuis organiseer. Echter lukt het de laatste tijd niet om daar mensen voor te krijgen, waardoor het helaas soms niet doorgaat. En dat vind ik best jammer, want samen komen met gelijkgestemden is iets waardevols. Soms verwijt ik mezelf iets en komen er oude, bekende overtuigingen bovendrijven. Ik ga weer “fietsen” op het maar al bekende rondje, degradeer mezelf naar amateur-knecht in de laagste divisie. Oftewel de zelfliefde en misschien zelfs wel wat vreugde ontsnapt. Ik stap over op de “Doping”, oftewel social media, afleiding, Netflix en dergelijke. maar ik ga er niet harder van fietsen.
Het accepteren van een winterdipje, het accepteren dat ik een dag niet heel erg bezig ben geweest, het accepteren dat ik nu eenmaal niet heel veel energie had vandaag. zou dat t dragelijker maken?
En daarnaast hoef ik ook niet de hele tijd met mn hoofd inde wind alleen op kop te fietsen, ik mag mijn elleboog uitsteken, mijn teamgenoten vragen over te nemen. Maar wie zijn dan mijn team genoten? ik heb geen rugnummer opgespeld gekregen waar dat op staat. Uitreiken is wat soms een uitdaging blijft, en als ik t doe dan heeft t niet altijd succes, kijk naar bijvoorbeeld naar samen zijn.
Steeds weer het zelfde rondje, soms wordt ik er een beetje moe van. Ergens wil ik meer….. meer van wat dan? Ik hoef de Tour de France niet te winnen, maar ik wil meer leven, minder sleur en meer flow. De ‘maar hoe dan’ vraag houd me nog wel eens bezig.
Ik wil beter kunnen schakelen tussen al die verschillende tandwielen in het leven, waar het soms op het buitenblad keihard genieten is, op het binnenblad hard werken en dan al die momenten dat de ketting er af vliegt. Als plannen niet lijken te lukken mag ik daar van balen, maar heel lang met de ketting eraf rond fietsen, dat gaat niet werken.
Ik grinnik om mezelf en deze blog vol schakelmomenten tussen het leven en de fietswereld. Een spitsvondigheid die al typend ontstond, en misschien is het soms veel woorden weinig inhoud (ja, dat is een kritische noot die ik ook weleens bij mezelf tegenkom), als ik niet dit moment had genomen om gewoon een even te gaan schrijven, dan was dit sowieso nooit ontstaan. Dus ik geef mezelf een klop op m’n schouder en stap op mijn spreekwoordelijke fiets. Want al zit ik op de platste saaiste wegen, de steilste hellingen en de diepste dalen: Fietsen zal ik!
Vacature Alert: Ik heb nog steeds een grote wens voor een sabbatical komende zomer, daarvoor zijn Tuin de Es en ik op zoek naar mijn vervanger: Lees er hier alles over
