De Tour in Zeeland
Neeltje Jans was vandaag de finishplaats van de 2e etappe in de Tour de France. Een heel dorp is er neergestreken. Meters kabels, heel veel vrachtwagens en veel personeel die alles in orde maken. Alleen al de finish streep (en bijbehorende wegreclame) spuiten is al een klus van een paar uur.
Gisteravond was ik voor t eerst op t werkeiland Neeltje Jans. De weg was nog open, auto’s reden nog waar vandaag een dorp stond. Het enige wat er gisteren al stond was een deel van de tribune, er lagen al rijplaten en de prullenbakken waren neergezet. Rond 22 uur kwamen de eerste vrachtwagens vanuit Utrecht aan. En dat ging nog een paar uur door. Wat is die tourkaravaan groot zeg, en dan is dat alleen nog maar de finish karavaan. Op mijn terugweg naar huis, met de fiets 40 minuten fietsen, kwam ik nog vele colonnes vrachtwagens tegen.
Vanochtend was ik weer vroeg op te werkeiland. Er was al veel werk verzet, de finish straat stond er al. Maar er moest nog genoeg gebeuren, vele mensen waren hard aan te werk. Er ontstond wel onduidelijkheid, Want waar moet je gaan staan als toeschouwer. Het eerste bord wees me in de richting van de finish, echter liep ik dwars over de pers-lokatie. De plek waar meters kabels, straalwagens, campers, lunchende werklui aan lange tafels en nog meer kabels een wir war vormde. Later bleek, toen ik daar een tijdje heb rondgelopen, dat het 2e bord en bijbehorende hekken eerder die ochtend nog niet geplaatst waren. Maar dat was al na dat ik tussen al de meters kabels en hard werkende technici heb doorgewandeld, plekken die eigenlijk niet voor publiek bedoeld zijn, ach het was nog vroeg.
Toen de fransen wakker werden, en ik voor de dranghekken vlak bij de streep stond, werd mij om de perspas gevraagd door een franse dame. Ja, met mijn fotocamera om mijn nek lijk ik een pro, maar ik ben het niet. dus toen werd ik gauw achter de dranghekken gebonjourd. Maar dat was dan ook een heel mooi plekje, zo’n 25 meter na de streep tegenover de commentator hokjes.
En toen begon het wachten, terwijl de letters op de weg werden gespoten en ik baalde dat ik mijn korte broek niet had meegenomen, het was warm. Maar toen uit het niets kwam de (Nederlandse) beveiliging ineens: we moesten de plek verlaten, deze was niet bedoeld voor de gewone mensen, maar voor de vips cq bobo’s. Maar dat lieten we, ik denk dat er in dit vak zo’n 30 – 40 man stond, niet zomaar gebeuren. We stonden hier immers al zo’n 2 uur, en velen waren hier eerder al door de organisatie (de fransen)heen gestuurd. Miscommunicatie allom. uiteindelijk mochten we hier blijven staan, best uniek. Nieuwe mensen zouden er niet bijkomen, dus dringen zou het ook niet worden. Het blijft raar dat er dus eigenlijk geen plekken waren voor de normale toeschouwers bij de finish. En als ze er al waren was t slecht aangegeven/ niet goed bereikbaar.
En toen kwam de regen, het begon onschuldig met miezer, maar uiteindelijk was het toch echt een hoosbui. De wind waaide hard uit het westen en de temperatuur kelderde. En dan stond ik nog gunstig, in de luwte van de commentaar wagen. Verderop was het nog kouder en waaiden dranghekken om. Waar ik eerder op de dag spijt had van mijn spijkerbroek, stond ik nu te bibberen van de kou. En vele anderen, die wel nog zomers gekleed waren, met mij. Om warm te blijven werd er gedanst op de foutste muziek die uit de speakers schalde.
Maar naar regen komt zonneschijn, en de reclamekaravaan. En toen was het wachten op de renners. op beeldschermen heb ik de koers redelijk kunnen volgen, tijdens de regen niet en soms was t beeld zwart. Maar ik mag niet klagen. Andre Greipel wint de sprint van een kleine groep. Meteen als hij over de streep is gezoefd, loop ik richting de rennersbussen om daar nog wat foto’s te maken. tussen journalisten en volgauto’s door is het daar een drukte van belang. De foto’s zullen later op mijn blog volgen.
Uiteindelijk zoek ik mijn eigen fiets weer op, net als vele anderen die zo op Neeltje Jans zijn gekomen. In het peloton ga ik voldaan weer richting Walcheren. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik er heel wat voorbij ben gezoefd. Met dank aan de andere fietsers met het hogere tempo, waarbij ik lekker in t wiel heb gezeten, in mini-waaiertjes, geheel in stijl dus, met de Gele pet nog op m’n hoofd.
