De tijd vliegt.
Net als bij vele andere dingen is ‘the big break’ langs verschillende invalshoeken te benaderen, één invalshoek zou kunnen zijn dat de leegte, de ruimte voor het “niksen” heel fijn kan zijn maar tegelijkertijd super spannend is. Neem nu deze week: relatief weinig op de planning, wat ga ik doen. Echt in de leegte duiken doe ik weinig, want wat is daar echt… afleiding ligt continu op de loer, en hoe makkelijk ik daar ook induik, de veroordeling daarover blijft hard. Die vele Instagram-scroll uurtjes, wat voor nuttigs had ik anders met die tijd kunnen doen. Wetende dat ik niet altijd nuttig hoef te zijn, dat het niksen juist ook waardevol en goed kan zijn en tegelijkertijd zou ik “het resultaat” ook wel willen zien. En bij een maaltijd koken is dat resultaat een stuk tastbaarder dan bij een dagje niksen.
Een 2e invalshoek zou de vrijheid kunnen zijn, daar geniet ik van. Geen verplichtingen hebben en in het moment kunnen kijken waar ik zin in heb. De ruimte hebben om naar de zomerse festiviteiten te gaan, het bos in te duiken, een fietsrit te maken of toch nog even niks te doen.
Zo was ik dit jaar dus 3 weken op Playvakantie (met fiets intermezzo) en wat heb ik daar van genoten. Het is zo fijn om samen te zijn met gelijkgestemden. En bij Play vind ik een plek waar ik me gewoon heel erg thuis voel. Niks moet, heel veel mag en samen genieten we van het leven in de puurste vorm. Ik denk terug aan de fijne momenten vol muziek, speelsheid, puurheid, dans, kwetsbaarheid en zo veel meer. In zo’n groep zijn zet processen op gang, je wordt getriggerd en gespiegeld. In die weken had ik ook mijn processen, ik wijste mezelf af, vond me niet goed genoeg en eenzaamheid kwam weer eens om de hoek kijken. Terwijl ik ook zoveel liefde heb mogen ontvangen, maar momenten wisselen zich af, de high kan niet altijd aanwezig zijn.
Zet mij aan het zingen en ik laat mijn stem klinken, daar kan ik mij ei helemaal in kwijt. Laat me theater spelen en ik heb de grootste lol. Versmolten in een fijne knuffel en ik voel mij o zo zacht. En ik kan nergens zo goed niksen als daar met al die lieverds om mij heen. Soms weet ik het niet precies, kan ik er geen woorden aan geven, heb ik een mwa gevoel en weet ik eigenlijk niet waar ik precies zin in heb. Woorden als ‘lekker in mijn vel zitten, me verbonden voelen en energie hebben’, zouden zinnen kunnen zijn die ik dan zou kunnen voelen. Het voelen wordt overstemd door mijn hoofd.
Tijdens de eind cirkel van het ‘kwetsbare foto-project’ liet ik mijn foto’s zien, naakt dansend in het bos, een mooie foto waar ik tevreden over ben. Ik beschreef mijn proces, tevreden dat ik eindelijk na vele jaren overdenken eens heb deelgenomen aan dit project, gewoon mijzelf laten zien. Ik zocht naar woorden wat mijn proces precies inhield en hield het kort. Ik presenteerde de foto en kreeg de woorden: ‘Mooi mens’ toegesproken door m’n buurvrouw in de cirkel. Bam die kwam binnen, ik werd erdoor geraakt omdat ik dat zo vaak vergeet of niet erken, de strenge woorden en overtuigingen doen me kleiner maken dan dat ik ben. Ik heb zoveel liefde in mij, die woorden heb ik vaker te horen gekregen, maar ikzelf heb het zo vaak niet door.
Een paar weken later tijdens een coaching-sessie waar ik net mee ben begonnen, komt het thema zelfliefde weer terug. We gaan terug naar mijn kindertijd, mijn gedachten gaan sneller dan het typen en nu achter mijn laptop begin ik meteen te shaken, oei want daar zit nog veel pijn. Terug naar mijn kindertijd, schooltijd daar waar ik gepest ben, door mijn Schisis (hazenlip) viel ik op mede door mijn andere stemgeluid, iets wat ik zelf nooit doorheb, want ik hoor mijn stem immers niet zoals ieder ander dat hoort. In die tijd zei of deed ik altijd alsof het pesten geen invloed had:’ ene oor in, andere oor uit’. Maar nu achteraf gezien hield ik mijzelf, en anderen, keihard voor de gek. Samen met andere gebeurtenissen in mijn prille begin hier op aarde heeft het vele muren om mij heen gezet en maakte ik mij klein, “ik was niet goed genoeg”, “ik stond er alleen voor”. Tijdens de coaching-sessie werd de waarneming gedaan, dat ik mijzelf misschien nog wel nooit echt omarmd heb. Mezelf niet gezien voelde. Dus nu heb ik een knuffel genaamd ‘Rickje’ die ik elke dag omarm, ik omarm mijn innerlijk kind.
Het is waardevol werk om zo de diepte in te gaan, daar de ruimte voor nemen was ook één van de invalshoeken om even 3 maanden niet te werken. Zelfontwikkeling is een traag proces en dit gaat ook nog zeker nog langer duren dan deze maand, dus ook daarin de uitnodiging om daar de ruimte voor te blijven nemen. Zoals ik rationeel vaker heb gezegd, er is meer dan werk.
Toen ik begon met typen had ik niet bedacht dat ik hier in de diepte te zullen belanden. Maar zo gaat dat, al schrijvend wordt alles aan elkaar geweven en lijdt het één tot het ander. En in het kader van zelfzorg ga ik nu eerst even wat eten, lunchtijd!
Ik ben soms verbaasd hoe snel een dag ook weer voorbij kan gaan, en tegelijkertijd me afvraag: maar wat heb ik nou eigenlijk gedaan. Nou was vandaag ook een dag waarbij de ochtend snel voorbijging omdat ik lang heb uitgeslapen. Vervolgens ben ik na een douche met mijn laptop op de bank gaan zitten en heb ik t eerste deel van deze tekst geschreven. Daarna pannenkoeken bakken, waarbij ik tegelijkertijd wat filmpjes (ja ook de nutteloze insta-shit) keek. Ik maakte wat schoon, vouwde de was op, maakte een paar afspraken voor volgende week en luisterde lui op de bank naar een podcast. Nu is het inmiddels al bijna weer 17 uur en heb ik het idee dat er nog heel veel moet of wil gebeuren. Ik heb gedachten hoe ik mij ritme weer kan omdraaien om wat vroeger uit bed te gaan en eerder erin.
Er is een besef dat dit de laatste weken van mijn sabbatical zijn, en wat ik hiervoor schreef over de dag, dat geld ergens ook wel voor deze maanden. Ik wil deze laatste weken nog goed besteden, en tegelijkertijd is de tijd er niet meer om nog heel veel erbij te gaan plannen. Volgende week heb ik bijna alle dagen alweer iets gepland, en dat is leuk of belangrijk, zo ga ik eind volgende week bijvoorbeeld nog een weekje naar Portugal, heel veel zin in. Het gevoel van alle tijd die de big break mij nog te bieden heeft, die lijkt voorbij. Wat daarbij lastig is dat werkend Nederland weer aan het werk is en ik niet. Nu rijk ik zo nu en dan ook wel uit, maar van tevoren had ik misschien verwacht dat meer te doen. Het gaat zoals het gaat, en ik heb prachtige mensen ontmoet, maar uitreiken blijft ook een uitdaging.
Ergens had ik nog een idee om door Vlaanderen te gaan toeren met de fiets, alle gemeenten door te fietsen in Nederland. Maar na mijn fietsavonturen in Frankrijk heb ik eigenlijk niet eens gek veel meer op de fiets gezeten. En ligt de trainingsprioriteit nu ineens bij het wandelen, daar waar ik de afgelopen 2 dagen ook van heb genoten.
Dat ik nu aan het schrijven ben is ook weer eens fijn, het is iets waar ik me echt toe moet zetten. Ook hier had ik van tevoren misschien iets meer van verwacht, dat ik meer in deze 3 maanden zou schrijven. Maar tegelijkertijd loopt het zoals het loopt en heb ik nergens spijt van. Of nou ja, misschien moet ik mij er nu lichtelijk toe zetten dit verhaal te gaan afronden.
Ik heb nog een maand te gaan, dat is heel wat en tegelijkertijd is het niks. Het leven gaat sowieso door alleen een groot deel van de weekinvulling wordt wat meer ingevuld. En ja dat heeft zeker ook voordelen, de afgelopen nachten heb ik al verschillende keren gedroomd over hoe ik weer op Tuin de Es aan de slag ging, inclusief het achterstallige werk dat is blijven liggen. En ik heb een paar keer tijdens het boodschappen doen gespiekt naar de akker, stiekem heb ik er ook best wel weer zin in om in oktober weer aan de slag te gaan, en ben heel benieuwd hoe ik dat dan ook weer ga ervaren na 3 maanden niet werken.
Tot die tijd genieten van de vrijheid die ik nu nog heb. Genoeg over vroeger en de toekomst terug naar het nu… tijd om nog eens een rondje te fietsen.
Dank voor het lezen. Deze tekst kwam in 2 etappes ter wereld op deze 5 september, en hij werd langer dan gedacht.
Wat weet jij eigenlijk van Rick Sloot?
