Blog

Als er even niks uitkomt (deel 1)

Ik hoor de vogels fluiten, de zon schijnt en het groen knalt mijn netvlies binnen. Een vogel vliegt af en aan met voor voor de jongen in het nestkastje. Het is iets wat ik nu pas echt opmerk omdat ik mij mijn aandacht nu op vestig. De rest van de dag, en dat deel is groter dan dat ik zou willen, ging mijn aandacht vooral naar het mwa / pffff gevoel. Ik heb vandaag niet de energie die ik zou willen.

Afgelopen woensdag ging ik ziek naar huis en verbleef vanaf dat moment bijna 24 uur non-stop in bed. Daarna kwam er weer iets meer beweging maar was rusten nog steeds het ding wat de boventoon voerde. Ziek zijn is nooit leuk, al denk ik dat het altijd ook een functie heeft of een signaal afgeeft. Wellicht heb ik wat te weinig gerust afgelopen weken… maar om nu geforceerd te moeten rusten vind ik dan heel lastig. Ik denk aan de planten die nu de grond niet ingaan, het onkruid dat niet met wortel en al wordt aangepakt en nog heel veel meer taken op mijn takenlijst die nu weer verschuiven naar achteren. Er wordt wel doorgewerkt, maar met mijn afwezigheid gebeurt er toch minder. Ja mijn commitment naar mijn werk werd weer goed zichtbaar.

Zaterdag werkte ik voor het eerst heel rustig een paar uurtjes en deed ik het rustig aan in een luie stoel. Het was open dag op de zorgtuinderij en mensen liepen rond, dronken en aten hapjes. Op de vraag of ik genoot van het niks doen / de gezelligheid van bezoekers kon ik geen volle ja op geven. Ik voelde me nog niet 100% en zag vooral hetgeen wat nog moest gebeuren, daar waar ik dat moment niet aan toe kwam. De dingen dingen die niet waren gebeurd omdat ik in bed lag.. Nu ik dit zo schrijf denk ik ook bij mezelf laat het los, laat het gaan en pak die rust dan. Maar dat is makkelijker gezegd dag gedaan, zeker als je op de plek bent waar het werk voor het oprapen ligt.

Na een middagdutje was ik zaterdagavond we fit genoeg om nog naar een gezellig feestje te gaan. Hier kon ik duidelijk beter dealen met het minder energie hebben, dat ik na 2 nummers was uitgedanst vond ik niet erg, ik kon het gewoon rustig aan doen, mooie mensen ontmoeten en knuffelen en liggend van een concertje genieten. Zoals gepland ging ik op tijd naar huis. ik had genoten!

Een dag later, nu dus, is het energielevel wederom niet heel erg hoog, soms denk ik na over de waarom dat zo is en wat ik er aan zou kunnen doen. Een zinnig antwoord komt het niet. Ik geef me over, ik doe weinig, en dat vind ik eigenlijk gewoon heel lastig. Genieten van het niks doen, daar is nu geen sprake van. Ik denk aan de taken die ik hier in mijn eigen huis nog zou moeten doen, maar alleen de gedachte om dat te gaan doen maakt me al moe. De tijd tikt verder, de middag gaat snel voorbij: en wat heb ik nou gedaan vandaag? beetje uitslapen (beetje veel eigenlijk, maar is blijkbaar nodig), als lunch ontbijt pannenkoeken gebakken en gegeten, op mn telefoon gezeten, klein beetje meegezongen met een concertje op mn laptop, in mn hoofd gezeten (denken over waar ik nu eigenlijk zin in heb, maar heldere antwoorden zijn er vandaag ook niet) en dat is t denk ik wel zo’n beetje. Weinig bijzonders.

Oké, ik schreef ook nog een blog, en die heb je nu net gelezen. En nu ga ik dit achter me laten en naar buiten, want hoewel ik op mn werk hele dagen buiten ben, doe ik t op dagen als vandaag (als ik niet op de fiets zit of andere activiteit heb) soms te weinig.
Ik ga de noordenwind door mijn haren laten wapperen en de zon mijn huid laten aanraken, het simpelweg zijn…. hoe me dat vergaat. lees je in deel 2 van dit bericht, waarmee ik nu dus mezelf meteen uitdaag, een commitment zet om snel weer te gaan schrijven… ergens ook wel weer typisch… dat niksen gaat er blijkbaar lastig in 😉