Rondje door Vlaanderen, Brabantse Kasseien en Amstel Gold Race

Ik woon sinds maart in Brabant en heb dus nu een nieuwe omgeving om te verkennen. Mijn beeld van Brabant was dat het altijd vlak en wijds was, weilanden en varkensstallen. Nee Brabant stond nou niet echt hoog op mijn lijst van: laat ik daar eens gaan fietsen. Nou, deze uitspraken kan ik nu meteen al in de prullenbak gooien, de omgeving hier is prachtig.

Rondje Door Vlaanderen, 108 km
Op zaterdag 2 april ging ik van start in Haaren, zonder enige route in mijn hooft te hebben ben ik gaan fietsen, met behulp van het fietsknooppunten netwerk ben ik richting het zuiden gefietst. Via Oisterwijk, Spoordonk, Haghorst en Natuurgebied de Utrecht kwam ik uiteindelijk in België terecht. Aangezien ik daar nu toch was besloot ik een extra rondje te maken op het terrein van onze zuiderburen, het land dat zich druk voorbereide op de Hoogmis: de Ronde van Vlaanderen. En zo maakte ik mijn eigen rondje door Vlaanderen, een rondje dat wat groter werd dan “gepland” doordat de belgische fietsknooppunten iets anders werken dan in Nederland, of gewoon niet goed aangegeven. Uiteindelijk kwam ik dus precies op het zelfde punt terug en zette ik mijn reis voort terug naar Nederland, gezien de tijd maakte ik wat meer vaart, en even later zette ik google maps aan: geen gedraai meer, maar de snelste weg naar huis, want licht op de fiets heb ik niet. Volgens google was het nog een uur fietsen, ik heb door hard doorfietsen daar 10 minuten vanaf gesnoept, half uur voor de duisternis was ik thuis: op de teller 108 km, niet gepland, maar het was heerlijk.



Brabantse Kasseien, 101 km
Zaterdag 9 april, de dag voor Parijs-Roubaix, besloot ik om maar eens wat Brabantse kassei stroken op te zoeken, via “Het is Koers” vond ik een route met kassei stroken, deze heb ik iets aangepast, ingevoerd als Strava-Route en daar ging ik weer. Eerst via Tilburg naar Goirle waar niet lang daarna de eerste Kasseistrook lag, en dat was mij er eentje. Geen gootje, geen klinkerrandje, nee vol hobbelen over de kinderkopjes 1,2 km lang. Ik was blij dat ik eraf was, ik heb de hele dag nog een pijntje gevoeld in mijn onderrug. Respect voor de renner is in “De Hel van het Noorden” die nog veel meer kasseien vreten, en die liggen er als ik de beelden mag geloven nog wel wat slechter bij dan die in Brabant.
Mijn race zette zich voort en hier en daar kroop ik in het wiel van een wielrenner. Na 70 km begon mijn energie enigszins op te raken, de wind speelde daarbij ook een rol, die had ik tegen. Uiteindelijk heb ik mijn route enigszins proberen te verkorten, maar in steden (in dit geval Tilburg) “verdwaal” ik best vaak dus veel km heb ik er niet afgekregen, toch weer een ritje gemaakt van 100 km.

Amstel Gold race, 78 km en 714 hoogtemeters
Mijn voorgaande zaterdagritten hadden steeds iets te maken met de daaropvolgende voorjaarsklassieker op de zondag, vandaag, de dag voor de Amstel Gold Race, kon ik het niet laten om de trein te pakken en daadwerkelijk te gaan fietsen in Limburg. Ik was vandaag niet de enige op de weg met dat plan, vandaag werd immers ook de Amstel Gold Race tourversie verreden, honderden tourrijders/wielrenners slingerden vandaag over de wegen in Limburg. Ik, een werd dus een “illegale” deelnemer van die tourtocht, best handig die bewegwijzering, verkeersregelaars en wielrenners om bij in het wiel te zitten. Dat laatste is zeker wel handig, de wind was vandaag zeker aanwezig en op de hoogvlaktes ben je extra gevoelig, ik was dus heel blij met al die fietsers.
Maar nu eerst terug naar het begin, ik stapte uit de trein in Beek en reed richting Spaubeek waar ik algauw op het parcours kwam. Bij de eerste berg ging in op mijn normale fiets al gauw de eerste officiële deelnemers voorbij, mijn broertje heeft het vaker gezegd: ik ben een echte klimgeit. En wat is dat leuk om die heuvels op te fietsen, zeker als je daarbij ook mensen inhaalt. En die reacties zijn goud waard: “zo zo, daar zit een elektrische motor in, jij bent zeker een local, Hup man met de normale fiets, heh een Postbode? enz…,” ik zat met een big smile op mijn fiets, en ook dat bleef niet onopgemerkt: “Je zit ons toch niet uit te lachen heh” aldus een tourfietser die mij dan weer inhaalde.
En wat is het daar mooi in Limburg, dat glooiende landschap met akkers en boomgaarden, een genot om daar te fietsen. Maar toen moesten de echte “bergen nog komen” Vlak voor de Fromberg begon het te regenen en nat kwam ik daar boven, echter was ik snel weer droog. Op alle bergen kwam ik fietsend boven: de Koulenberg en Sibbe-Grubbe en de Cauberg waren het lastigst, op de steile stukken kon in mijn lichtste verveling nog net rond krijgen. Maar ik ben blijven lachen, mijn benen waren goed vandaag en ik bleef maar gaan, want klimmen, ik ben er gek op.
Trouwens nog een voordeel van klimmen in Limburg: alle meters die je klimt daal je uiteindelijk ook weer af, en ook dat is best lekker!

Soms vraag ik mij weleens af wat er gebeurt als je mij op een racefiets zet, ik heb het weleens geprobeerd (Henk Lubberding classic gereden), maar voel mij er nog niet helemaal fijn op. Daarnaast hou ik niet van fiets poetsen, banden plakken (met mijn huidige fiets heb ik anti-lekbanden, die heb ik al 3 jaar, nooit een lekke band mee gehad), ingewikkelde versnellingsapparaten, aflopende kettingen, ver voorover zitten en heb ik ruzie met klikpedalen. Maar wie weet, komt het er nog weleens van.. Immers is voor dit soort werk een Giant fiets met 8 versnellingen soms wat minder handig.